Do precipitado ingreso ao campo de Nahuel ao disparo perfecto de Carlos, plan b de Martí para os once metros
28 may 2019 . Actualizado á 11:49 h.Dos tres reforzos de inverno, só un entrou na lista definitiva de Martí. Ningún saltou de inicio ao campo. Ata o minuto 82, cando Quique quedou tendido no céspede e o seu adestrador decidiu acelerar a substitución, Nahuel agardaba paciente no banco. Aí, nese instante, arrincou a breve carreira de éxito do extremo arxentino no Dépor. Case por casualidade. «Estabamos a pensar noutra posibilidade de cambio -recoñeceu despois o técnico-. Quizá quitar un xogador da parte de atrás porque o empate non nos servía practicamente». Pero deixou a cancha o ocupante do recuncho esquerdo e alí instalouse o herdeiro do 10 que antes portaba Carles Gil, un especialista en pausas, e agora carga un experto en campo aberto.
Pola esquina irrompeu na penúltima acción do duelo para completar o segundo golpe de fortuna. Porque o balón estaba en pés dun rematador sen tacto para o pase e o envío de Christian Santos foise o suficientemente longo. Así se lanzou un esprint que xustifica calquera investimento de xaneiro. Correu Nahuel a por unha pelota que tiña toda a pinta de ocasión perdida e transformouna nunha bóla de partido e quen sabe se de promoción de ascenso. Meteu a bota Valjent e o colexiado viu penalti.
«Non sei se o foi ou non -comentaría máis tarde Martí-. Vivímolo con emoción pola personalidade de Carlos. Golpeo seco, duro, botándose ao equipo ás costas». Houbo novamente, neses segundos previos a tan sensacional disparo, ocasión para un xiro, quizá fatal, na historia. Porque o punta venezolano que iniciara a acción reclamou a posibilidade de rematala. E non lle fixo ningunha graza que o adestrador lle lembrase a orde establecida. «Elixiramos que o primeiro lanzador era Quique [ese que se lesionou abrindo oco a Nahuel] e o segundo Carlos», desvelou o míster a encontro acabado. O plan b converteuse en primeira opción e colocou o coiro na escuadra. «Hai que ter agallas», aplaudiu Dani Giménez ao referirse ao lanzamento, despois de soster o empate con varias paradas espectaculares ata o desconto.
«Nestas situacións tes que asumilo, tranquilizarche, e o máis importante é ter claro onde tirar», resumiu o autor do disparo, restando importancia á súa execución perfecta. Un chute violento, escorado, á altura necesaria para superar a estirada de Reina, quen acertou o lado ao que lanzarse.
Desenlace perfecto no estertor do duelo para un refacho de máis de catro meses sen gañar na casa. «Véñense moitas cousas á cabeza, liberas moita tensión despois de tanto tempo de situacións complicadas onde todos sofren. Agora sentes felicidade», sorriu por fin Carlos Fernández. Último elo dese relato breve de dous minutos de partido, desenvolvido en vinte metros de carreira, e once máis de suspense; os que separaban o último balón desta historia das opcións de seguir soñando.