Agardando en Bruxelas, megacigalas en Madrid e Medalla de Oro á confraría de Celeiro
PESCA E MARISQUEO
Tres semanas xa sen diario, digo ben dúas semanas porque o da semana do 18 está escrito, pero non publicado porque lle falta algo que intentarei facer en breve.
Semana frustrante, no profesional e no familiar.
Empezou o domingo coa viaxe a Bruxelas para o Consello de Ministros de Pesca. Non hai cousa que máis rabia déame que saír o domingo de casa. Non me estou queixando porque na mesma situación están toda a xente do mar que salgue o domingo ou toda a aquela que está en alta mar traballando lonxe das súas familias, só estou a achegar o meu parecer.
Avión de Asturias a Madrid e de Madrid a Bruxelas. Empezamos mal o día porque o avión sae con atraso, menos mal que no aeroporto me atopo ao meu bo amigo Edu, de Porto de Celeiro, botámonos uns risos e iso aliviou a tensión do atraso e a posible perda da ligazón. Por sorte desembarcamos nunha porta H e saímos dunha porta J. Chegado a Bruxelas atópome coa vicepresidenta da FNCP, Carmen Navas, e a secretaria de Estepona, Luisa Benzal; que me estaban agardando dun voo que chegara un pouco antes.
Pouco ou máis nada que contar do domingo, aproveitamos para descansar ante a posibilidade de ter un luns longo.
Ás seis en pé, despois de dar voltas na cama desde as cinco e media. Os nervios do Consello sempre me impiden durmir, e baixo a almorzar ás seis e media. Europa esperta pronto e aprovéitoo. Aproveito tamén para ir ao centro, de paso que estiro as pernas, a buscar uns cascos que me esquecera no hotel onde nos hospedamos a principios de novembro na visita ao comisario de Pesca. Recuperados os cascos, volvemos ao hotel onde estamos a delegación española, que este ano é máis numerosa que anos anteriores. Chámanos a secretaria xeral de Pesca para dicirnos que nos ve ás dúas e media. Agardamos a chegada e despois da reunión seguimos co teletraballo. Nada que destacar na reunión.
Pasan as horas e as noticias non chegan. Ningún papel e son as dez da noite. Decidimos irnos ao cuarto e comunicarnos polo grupo de whatsapp que temos. As horas pasan e non hai nada. Á unha e media da mañá soa o teléfono: é a secretaria xeral! A conversación breve, Basilio seguimos negociando. Nin un só documento en toda a noite preocúpanos, sobre todo despois de saber que o plenario se retoma ás nove da mañá. Non lembro que en toda a noite non fixesen ningún plenario en todos os anos que asistín ao Consello de Ministros de Pesca. En fin. Durante a noite envíolle whatsapp ao xefe de gabinete do ministro e á secretaria xeral co mesmo resultado que na chamada telefónica: seguimos negociando. Chega por fin a mañá e voume a almorzar ás seis e media. Atópome aos franceses (están sempre no mesmo hotel que nós) e dinme que tampouco recibiron nada
Atrásase o plenario, como sempre, media hora e outra media e outra máis, ata que hai acordo. O ministro chega a vernos á unha e media con media delegación española camiño do aeroporto ou voando xa de volta. Eu, como en dúas ocasións xa me pasou o mesmo, teño voo a última hora para volver a Madrid.
O mércores xa en Madrid, porque xa é mércores, vou á oficina e logo a ver a Capitán Agallas, xefe de prensa de Peixarías Coruñesas, para coñecer a empresa. Chama a atención catro cousas, o tamaño da peixaría desde a rúa, o produto que ten á venda, a brutalidade do que hai na trastienda e sobre todo a amabilidade do dono, Diego. Sentou comigo a tomar un café tranquilamente, explicándome absolutamente todo o que lle preguntei, e foron moitas cousas, e díxome despois dunha hora que se tiña que marchar e era certo porque se foi correndo literalmente. Que boa mañá e canto aprendín deste home de León que é un referente en peixe de calidade, de moita calidade!. As robalizas, percebes e sobre todo, as megacigalas que ví nesta peixaría non os vin xuntos nunca.
O xoves, xa de regreso a casa, cunha videoconferencia a medias porque se acabou a batería do computador mentres estaba no aparcadoiro do aeroporto de Asturias agardando a que rematase.
O venres empezou o día dunha forma dura, moi dura, pero rematou co primeiro día do orgullo Mariñeiro de Burela. Teño que dar as grazas á Fundación Expomar e ao seu xerente, Brais, por darme a oportunidade de presentar este acto. Divertinme como non vos imaxinades e fíxome esquecer e mal grolo da mañá, foi todo un acerto esta xornada e hai que recoñecer que a xente acudiu nun venres ás seis da tarde. Definitivamente, Burela é Mar!
O sábado asistín á entrega da Medalla de Oro que o Concello de Viveiro concedeulle á Confraría de Pescadores Santiago Apóstol de Celeiro. Como sempre o meu bo amigo Domingo, o patrón maior, delegou en Máximo, o secretario, o agradecemento a tan distinguida consideración. O teatro Pastor Díaz é un escenario sen igual para este acto.
E remátase a semana facendo a comida para hoxe domingo, algo que fago desde hai xa nove meses, antes o domingo era de Nois e dos meus Pais.
Lembrade comer peixe para ser sans e felices; e gozar cada momento que teñamos, non temos máis oportunidades.