Cambia de vida para mellorar unha cardiopatía facéndose apicultora aos 29 anos en Vilar de Santos
GANDERÍA
Ou mel dá Inés é o proxecto da coruñesa que apostou por Ourense, «a provincia máis desfavorecida», no seu compromiso de dinamizar o campo
24 mar 2025 . Actualizado á 09:46 h.Inés Mirás criar «entre sachos e berzas» en Ordes. Con todo, a súa vida como música abocara nunha estresante rutina a toda velocidade na cidade. Un primeiro aviso para ela foi a pandemia, cando decidiu mudarse ao pobo ourensán de Vilar de Santos en busca dun modelo alimentario independente á industria. O punto de inflexión definitivo para cambiar de vida foi o diagnóstico dunha cardiopatía que a obrigou a frear de todo. Aí descubriu a apicultura. Empezou como unha afección ata converterse na súa meta profesional. Lanzou Ou mel dá Inés, un produto cru e natural tan beneficioso para os consumidores como para ela: «O campo fíxome moito ben á saúde».
A inmersión de Inés nos colmenares non sería posible sen Román Cid, o seu veciño e referente no mundo da apicultura. «Animoume comezar cun par de colmeas a modo afección porque era un mundo moi bonito e cada vez me foi gustando máis», relata a emprendedora de 29 anos. O vínculo coa natureza e a alimentación natural xa o traía de antes. Chegou á vila de A Limia despois da pandemia, cando se deu conta da «dependencia da industria agroalimentaria». «Estabamos confinados nas casas e como non foras o luns cedo de madrugón ao súper, non tiñas ovos. Decateime de que era un modelo alimentario sobre o que non temos control», lembra.
Entón, decidiu estudar unha titulación relacionada coa dinamización do campo, tendo como base a soberanía alimentaria. Reflexionou en que sería «hipócrita» formarse na Coruña porque era a provincia máis privilexiada, así que puxo o punto de mira na máis desfavorecida. «Descubrira Vilar de Santos porque viñera tocar a Arca da Noe como guitarrista da Banda da Loba e mudeime aquí», conta. Compaxinou os estudos cun emprego como moza de almacén mentres continuaba coa música. Todo ese vórtice de traballo parou cando lle diagnosticaron unha cardiopatía: «Tiven que repensar a vida que levaba, o ritmo, o estrés e a velocidade».
Aínda que nun primeiro momento valorou dedicarse á agricultura, ao final conquistáronlle as abellas. Ten unhas 40 colmeas preto do núcleo de Vilar de Santos, en terreos cedidos polos veciños propietarios. «Eles están contentos de que se recuperen os montes e estén coidados», asegura. Inés confesa que aínda sente «de prácticas», pero aspira a que a apicultura sexa a súa principal dedicación. O obxectivo actual é chegar ás 80 colmeas. Mentres tanto, compaxínao con clases de guitarra pola zona. Por saúde, de momento non toca en grupos: «Non me quedou outra que, con moita pena, parar unha temporada».
Elabora un «mel de cedo» e un «mel de tarde» sen pasteurizar e sen filtrar. A principal árbore do que se alimentan as súas abellas son os castiñeiros, con presenza de silvas, carballos ou xestas. O último ano logrou unha produción moi boa, beneficiada polas frecuentes choivas que encheron as flores de néctar. A apicultora nota unha importante demanda porque cada vez máis xente quere deixar os azucres refinados.
A súa principal forma de comercialización é a venda directa. Asegura que non hai prezo que pague o feito de apostar por un produtor que coñezas e que incluso poidas visitar o apiario ou ver o manexo coas abellas. Ademais, cantos menos intermediarios máis control ten do seu produto. «Hai moitas posibilidades de crear mel boa e de calidade en Galicia, o único que falta é crelo, así poderemos asixir uns prezos mellores», defende.
Tamén vende en tendas de alimentación de Vilar de Santos, Xinzo, Allariz, Ordes ou Santiago de Compostela. «Este non é un mundo lucrativo, nin para facerse de outro», engade. Con todo, parécelle a actividade ideal para ter un proxecto pequeno que compaxinar con outra profesión, como é no seu caso de profesora.
Inés aínda convive con «un montón de incertezas», pero confía en que o proxecto vaia ben. Máis aló da ilusión da súa nova etapa profesional, polo menos xa conseguiu grandes avances en saúde. «Sigo cas probas pero estou mellorando cada vez máis, vivir no campo permite outros ritmos de vida», celebra.