Atardecers/Atardeceres de viño e rosas (ou, mellor aínda, bocados exquisitos de Galicia) na terraza máis alta das Rías Baixas
AGRICULTURA
As Tardes do Atlántico da adega Martín Códax abren en canle os sentidos e fan entender que se somos o que somos é por obra e graza de onde estamos; fronte ao mar e rodeados de viñedos centenarios
03 jul 2025 . Actualizado á 17:44 h.Os galegos, eses seres que supostamente respondemos sempre a medias, sabemos preguntarnos ben a nós mesmos. Á fin e ao cabo, foron uns roqueiros ou punkarras galegos (dependendo a quen se lle pregunte) con nome tremendista os que, como mesmísimos filósofos gregos, converteron en himno iso de «quen somos, de onde vimos e onde imos?». Eses interrogantes que saían da garganta rota de Julián Hernández, líder de Sinistro Total, seguen aí. Ou deberían continuar. Seica non é imprescindible mirar atrás para ir cara adiante? Precisamente, hai lugares, momentos e circunstancias que nos conectan ben con esas preguntas e, mellor aínda, que ata nos dan respostas. Ocorreu á tardiña do mércores dous de xullo en Cambados, na terraza máxica da adega Martín Códax, un deses sitios onde os sentidos e as emocións ábrense en canle. E seguramente volva pasar cada mércores de xullo e agosto. Porque ese día da semana celébranse as Tardes do Atlántico, onde a escusa é maridar veu con gastronomía nunha cata con privilexiado pano de fondo. Pero o importante é que nin son elaboracións nin comidas calquera: son o que fomos, somos e seremos.
Ás oito, co sol facéndose o zoupeiro no ceo sobre o mar do Salnés e unha boa temperatura de verán galega (a rebequita nin facía falta nin deixaba de facer) comezou o espectáculo. Saudou primeiroou Jorge Pallarés, que é o director de mercadotecnia de Martín Códax e que deu a benvida a esas Tardes do Atlántico onde, dixo el, o fundamental é conectar o viño coa gastronomía sendo fieis ao territorio, ao sitio onde nacen as uvas, súase a camiseta na vendima e cocíñase co que dá a terra e o mar. A sesión deste mércores seguía o guion habitual, que se repetirá ao longo do verán, na que un cociñeiro pon o seu talento ao dispor dos viños da adega. Con todo, como sempre, parecía algo único. E semellábao xa antes de que o respectable probase o primeiro sorbo ou bocado polo entusiasmo e enerxía coa que o contaba todo Javier Paadín, catadora de Martín Códax, mestre de cerimonias e sobre todo e ante todo, un tipo capaz de facer, copa en man, poesía da que non rima pero chega á alma.
Foi Paadín o que empezou falando de que significaba probar o primeiro veu da velada, un albariño do 2024 de Martín Códax. Coa copa na man, dando instrucións sobre como e en que momento facela virar para redobrar a súa fragrancia, o catador sinalaba que un viño ten que facer viaxar. Levarte a algún lado. Falarche dalgún sitio. E que o albariño, o da Denominación de Orixe Rías Baixas que elabora esta adega, conta la historia duns viñedos que medran a escasos centímetros do mar. Que é sal e uva.
Coa viaxe en marcha, o cociñeiro Nel Parada, do restaurante Nordestada de Portosín (en Porto do Son), sumouse á festa porque ofreceu ao respectable unha ensalada rusa para maridarlo coa frescura do albariño. Que ensalada rusa! Levaba tartar de bonito de Celeiro e ao padal conectaba coa brisa suave que naquel momento sopraba na cima da adega. Nada de anacos de cenoria por aquí. Nin de patacas por alá. Todo era harmonía nunha tapa que o público, sentado na terraza fronte ao mar, devorou entre sorbo e sorbo de albariño.
Nel, un deses cociñeiros namorados ata as trancas de Galicia, un tipo de Ribeira que un día pasou por Portosín, namorouse do local da vella lonxa e empeñouse en abrir alí un restaurante que xa é unha icona da cociña vangardista nas terras de Barbanza, tiña máis que ofrecer. Pero, para poder facelo, había que descorchar outra botella de Martín Códax. O catador presentou entón o viño Organistrum, da anada do 2020. Javier Padín xogou co público para adiviñar o seu aroma. Saíron a relucir os seus toques amaderados, os que lle dá o envellecer en barrica de madeira. E Nel puxo sobre a mesa xarda afumada cunha cama de cogomelos que encaixaba ao caldo cal zapatito de cristal a Cincenta. Como o detalle importa, a xarda ía sazonada con aromas do Xapón, cunhas labras de lombos de atún seco chamadas katsuobushi que, ollo ao dato, fai con esmero unha empresa do Porriño.
Coma se fosen as mesmísimas vodas de Caná, onde din que o viño máis especial chegou ao final, ás sobremesas apareceu a elaboracdión máis singular de Martín Códax, o Gallaecia. O catador pediulle á enólogoa/enóloga da adega, Aránzazu Álvarez, que lle acompañase para presentalo. Ela contou que nos trinta anos de historia da empresa, soamente puidéronse sacar once engadas de Gallaecia. Por que? Porque é un viño «de vendima tardía». Así, as súas uvas resérvanse e, un mes despois da colleita, se vendimian. Só serven para facer o viño se neses trinta días de graza danse unhas condicións de humidade, vento e choiva idóneas para que un fungo ataque a pel do froito dun xeito específico, obrando o milagre da pasificación, e a uva estea no punto para o Gallaecia.
Escoitala mirando de fronte aos viñedos, imaxinando o caprichosa que pode chegar a ser a choiva en Galicia, entendíase perfectamente o mimo co que tratan a este viño na adega. Que sobremesa podía ser digno de maridarse con el? Era difícil. Tanto, que Nel ata atrasou uns segundos a súa presentación. Pero o cociñeiro natural de Ribeira e con fogóns en Portosín non defraudou coa súa aposta. Presentou un flan de xemas cunha capa de nata especiada con aromas chineses que era algo así como un anaquiño dolce vita na boca. Había que degustar tras el o Gallaecia para non esquecerse de que aínda se estaba cos pés na terra cambadesa e non danzando nalgún palacio italiano.
Quedaba a cerimonia final; degole con sabre dunha botella do espumoso Martín Códax para acompañalo cun bombón con chocolate branco de Madagascar e negro de Colombia. E, sobre todo e ante todo, para brindar. Como non. Porque o mundo, se non o é, polo menos parece bastante máis bonito nas Tardes do Atlántico.