Jordi Hurtado: «Tiña que baixar intensidade e traballar doutro modo, pero non quero deixalo»

Catro décadas en RTVE, das cales 28 anos foron ao pé do canón en Saber e gañar. O presentador Jordi Hurtado (Sant Feliu de Llobregat, Barcelona, 67 anos) é historia da televisión. O concurso que presenta cada tarde nA 2 iniciará a nova tempada de setembro cun estudio renovado e unha nova cara para as fins de semana: a de Rodrigo Vázquez, que salta dO cazador ao mítico programa de TVE nas sobremesas do sábado e domingo. «Teno todo. É alguén que sabe comunicar e dominar o xénero do concurso. Hai que vibrar co concurso e ter ganas, e ti telas», encomiou Furtado sobre o que será a súa substitución. 

—Deixa a fin de semana de «Saber e gañar» en mans de Rodrigo Vázquez.

—Isto vai ser fantástico, xa imos pór a axenda a lume de biqueira [risos]. A familia tamén me pedía que baixase un pouco a intensidade. É que empezas a contar e son 28 anos de Saber e gañar. Gravamos todas as semanas e paramos un pouquiño en Nadal, Semana Santa e agosto. Son gravacións de mañá e tarde, 45 minutos por programa, pero sempre estamos a facer especiais cos concursantes ou un evento especial. O 1 de setembro faremos o primeiro programa co novo decorado, que o gravaremos en xullo cando o teñamos montado. Virán concursantes magníficos e históricos, que o espectador ademais coñéceos moi ben. Esa é unha das grandezas de Saber e gañar; hai esa familiaridade cos concursantes. 

—Cal é o éxito do casting do programa?

—Ese é o éxito de Marisa, que é normalmente a que leva o casting de concursantes. Cando atopou a Ángel Chacón de Almería, que estivo 100 programas, facía a calculador en 15 segundos e respondía a todo tipo de preguntas, pois claro, eu feliciteina.

—Que aprendeu neste concurso?

—Aprendes, claro, porque traballas con coñecementos, traballas con cultura. Primeiro que todas as fins de semana envíannos todos os guións, todas as preguntas, o que é a estrutura dos programas da semana seguinte, e dedicábame a estudar no computador.

—Atreveríase a concursar?

—Non, eu quero estar sempre no outro lado, a verdade. Desde que presento este programa xa non xoguei ao trivial, porque sería repelente (risos). Xa hai 25 anos que non xogo.

—Cando decidiu rebaixar a carga de traballo?

—Pois pasou unha cousa: que pasan os anos, entón cando un mira o calendario e ve que este programa empezouno hai 28 anos sendo mozo, entón, aínda que esteas moi ben, chega un día no que notas que hai que baixar intensidade. De baixar horas e ir traballando doutro modo. É simplemente iso. Eu gozo tanto este programa, encántame o que fago e non quero deixalo, polo que promovín a opción de deixar a fin de semana. Na dirección de TVE e a produtora entendérono perfectamente.

—Como lembra o primeiro día en «Saber e gañar»?

—O primeiro día foi cheo de ilusión por volver traballar con Sergi Schaaff, con todo ese equipo. E eu pensaba: estou a entrar nun transatlántico. Primeiro asinamos por tres meses, a ver como funcionaba o concurso, porque era un produto novo e creado por Sergi, non unha adaptación doutro país como Pasapalabra. Pasou ese tempo e aquí seguimos tres décadas despois.

—Neste tempo tamén hai habido ‘separacións', como a xubilación de Juan Cardenal.

—Foi unha separación que me doía. Dicíannos que eramos unha estraña parella. Pelexámonos en 25 anos, diciámonos/diciámosnos o que nos daba a gana. Agora con Elisenda Roia fago o mesmo. Xogamos cos contidos dos programas ou as reaccións do que pasa, de calquera cousa. El por idade tívose que xubilar e a empresa díxolle que se tiña que xubilar e xa está, pero aí estamos, todos os compañeiros seguimos con moitas ganas.

—Exponse o horizonte da xubilación?

—Non ma expoño. Agora a gozar dos fins de semanas.

—Nestes 40 anos en TVE, se volvese cara atrás, viviríao igual?

—É que isto non o sabes. Creo que fun moi privilexiado e síntome moi afortunado de traballar nun proxecto que me gusta, que me encanta, que me ilusionou, que estiven 25 anos ao lado de Sergi, que era un máquina e unha besta televisiva. Fun un privilexiado de estar ao seu lado, entón non tiña esa necesidade de marchar de aí. E se isto funcionou tan ben, só podes estar agradecido. É unha sorte. Eu lamento cando hai mozos en precario, fáiselles un contrato dun ano e despois téñense que buscar a vida. Quero que teñan continuidade como afortunadamente tiven en RTVE sen estar en persoal.

—Ten plan para vacacións?

—Desconectar un pouquiño e xa está. Sobre todo respirar moito, camiñar moito, moverte, porque como nos pasamos tantas horas que non nos toca o sol nin o aire.

---

---

---