A machacona letra repetíao claramente e o sábado o xardín tivo máis espiñas que rosas. Non só porque a aposta española para Eurovisión outra vez foi incapaz de pulsar a tecla adecuada para facerse co festival, e van unhas cantas, senón porque o asunto das votacións, outra vez, foi bastante espiñento.
O norte lembra. E, por certo, Galicia parece desvincularse do festival da canción despois do que ocorreu con Tanxugueiras, porque tivo o dato de audiencia máis baixo de todas as comunidades autónomas. O certo é que é difícil esquecer o que aconteceu naquel festival que soou máis a aldraxe que a outra cousa. Esta fin de semana, as reverberaciones daquela polémica volveron a acadar a sede do festival, Basilea.
Por moito que se empeñen en separalo, Eurovisión —como case todo na vida— é política. Non, sen dúbida non hai mandatarios sentándose á mesa para tomar decisións, pero o soft power está impreso no ADN do festival, que camiña por un carreiro de espiñas desde que se lle sinalaron as costuras. Por que expúlsase a uns países e non a outros, ou por que a actuación de Israel foi recibida con apupos, lanzada á fosa da irrelevancia polos xurados e posteriormente elevada aos primeiros postos polo televoto é unha incógnita que quizá non se despexe nunca.