A elección do cardeal Prevost é unha sorpresa que se axusta ao guion
09 may 2025 . Actualizado á 17:19 h.Dicir cun paradoxo: a elección do cardeal Prevost como papa é unha sorpresa que se axusta ao guion. O prognóstico dicía que o favorito era o cardeal Parolin, pero só se o conclave era moi breve. Non sabemos como foron as votacións, pero pódese conxecturar o que ocorreu. Parolin debeu de atoparse pronto co seu teito. Era algo que se consideraba posible. O cardeal italiano tiña o apoio non demasiado entusiasta dos seguidores de Francisco, que lle vían como o seu continuador máis factible, pero existía a dúbida de se os conservadores perdoarían a súa excesiva proximidade a Francisco e o concordato con Chinesa, do que foi o principal impulsor. Parece ser que non. Ao non avanzar esta candidatura, abríanse outras posibilidades, pero estas tiñan que ser necesariamente de consenso. Isto deixaba fóra aos candidatos de perfil máis ideolóxico, como os cardeais Tagle, Zuppi (demasiado progresistas), Erdö ou Ambongo (demasiado tradicionalistas). Contábase neste caso con que os electores se decantarían por alguén menos coñecido, pero moderado, con experiencia de xestión e certo grao de coñecemento da mecánica vaticana (as virtudes que se atribuían a Parolin).
O cardeal Prevost, considerado un progresista moderado, cumpre todas esas condicións, ás que engade outros atractivos no seu currículo: experiencia misioneira, coñecemento de linguas ou o non ser europeo. O seu papel como prefecto do Dicasterio para os Bispos, onde participou nos seus nomeamentos, faríalle familiar para moitos cardeais, ademais de que encaixa coa «sinodalidad» que impulsa a Igrexa desde hai tempo, e que significa un maior protagonismo dos sínodos de bispos.
A proba do nove é a elección de nome papal. León XIII foi o autor da encíclica Rerum novarum, que sentou as bases da chamada doutrina social de la Iglesia, e que supuxo a incorporación de ideas modernas como os dereitos dos traballadores, pero dun modo ordenado e controlado. O nome de León XIV estaría a apuntar, por tanto, á continuación do reformismo, pero dun modo menos estridente que o papa Francisco, cuxo discurso entusiasmaba aos grupos de cristiáns de base, pero que a moitos outros fieis resultáballes excesivamente confuso e contraditorio.
As eleccións papais tenden a reflectir o espírito de cada momento histórico, e do mesmo xeito que Francisco foi elixido na resaca da crise económica do 2008, León XIV parece reflectir o fin do ciclo ultraprogresista da última década. Un vello dito romano asegura que «a un papa gordo séguelle un papa fraco». Como tantos chascarrillos, non é exacto: case todos os papas dos últimos cen anos foron fracos. Pero si é certo o sentido da frase: que a Igrexa católica tende a buscar o equilibrio, e parece que isto é o que fixeron os cardeais electores ao decantarse polo cardeal Prevost: unha continuidade con matices, un lixeiro golpe de temón.