Pietro Parolin: o neno que xogaba a dicir misa nun altar construído polo seu pai

A uns setenta e cinco quilómetros ao noroeste de Venecia atópase un pobo rural e moi católico cuxos habitantes agardan con grande expectación o conclave. O soño de moitos dos seus 2.500 veciños é que saia elixido papa un eminente concidadán seu: o cardeal Pietro Parolin, secretario de Estado no pontificado de Francisco, nacido en Schiavon o 17 de xaneiro de 1955. Expertos vaticanistas e casas de apostas inglesas alimentan a ilusión dos habitantes dos seus habitantes: parece que Parolin xa pode contar co apoio duns 40 cardeais, e ten moitas posibilidades de convertido no sucesor do defunto papa arxentino.

Schiavon atópase na provincia de Vicenza, unha zona famosa pola devoción dos seus habitantes. Nunha dos outeiros desta cidade álzase un dos santuarios marianos máis populares do norte de Italia, dedicado á Virxe de monte Bérico. Ata os anos 90, toda a rexión do Véneto, da que Vicenza forma parte, era coñecida como a «sancristía de Italia», porque os domingos as igrexas estaban abarrotadas. «Hoxe en día xa non se enchen as igrexas para as misas, nin sequera aquí en Vicenza, pero o catolicismo segue sendo importante para moitos de nós», di Andrea, un xubilado que foi catequista durante anos. Foi ao santuario para rezar un pouco e logo tomar un capuchino na cafetería de ao lado, que de feito se chama Il pellegrino. A poucos pasos tamén está a pizzería Ai sette santi.

Conducindo cara a Schiavon, un atópase cunha gran xeadería abarrotada de xente os domingos pola tarde. Anna, empregada, espera que Parolin sexa o próximo pontífice porque «despois de tantos anos, necesitamos un papa italiano». Marco, un autónomo que se define como «orgulloso católico», aínda que xa só ten tempo de ir a misa unha ou dúas veces ao mes, opina: «Con todas as guerras que hai no mundo, Parolin podería botar unha man, é un diplomático con moita experiencia».

Schiavon ten alma de pobo rural. No ceo despexado, as andoriñas revolotean perseguindo insectos, o aire cheira a herba cortada e abono. Preto da igrexa hai un parque onde un neno, Giulio, xoga baixo a atenta mirada da súa nai, Valentina, empregada nunha tenda. Ela di que en Schiavon e en toda a zona a xente segue indo a misa os domingos. «É importante para a xente de aquí; segue existindo o desexo de estar unidos e vivir bos momentos xuntos». Alegraríalle moito que Parolin fóra papa, porque, na súa opinión, «é unha boa persoa, sinxela, que soubo manterse humilde».

Paseaba coa súa nai

Moitos no pobo coñecen a Parolin e chámano familiarmente «don Piero». Rinaldo, de 86 anos, coñece ben ao cardeal e, segundo el, «merece ser papa, é un gran diplomático». Conta que o viu moitas veces, cando estaba de vacacións e regresaba ao pobo, paseando por vía Dante Alighieri colleito do brazo da súa nai, quen, «desgraciadamente, morreu hai uns anos». Todos no pobo coñecen a vida de Parolin. O seu pai tiña unha ferraxería, «onde hoxe hai unha barbería», aclara Rinaldo. Os veciños contan que xa de neno albergaba o desexo de ser sacerdote, ata o punto de que o seu pai lle había construído un pequeno altar onde xogaba a dicir misa. Era un neno estudioso e moi aplicado. Quedou orfo de pai aos dez anos e creceu coa súa nai, unha mestra, xunto coa súa irmá e o seu irmán, que se converteu en fiscal.

Ingresou no seminario episcopal de Vicenza aos catorce anos e foi ordenado sacerdote en 1980. Foi enviado como vicepárroco a Schio, unha cidade de montaña na provincia de Vicenza. Durante dous anos, compaxinou o seu traballo na parroquia cos seus estudos e as actividades de servizo aos mozos. O xornal local Il Giornale di Vicenza publicou recentemente unha foto do mozo Parolin pelando patacas no campamento scout dunha granxa de montaña. Despois foi enviado a estudar á Pontificia Universidade Gregoriana de Roma, e en 1983, ingresou na Academia Pontificia Eclesiástica, o instituto que forma aos sacerdotes destinados ao servizo diplomático da Santa Sé.

Tras finalizar os seus estudos, Parolin traballou como diplomático na nunciatura de Nixeria e logo na de México, onde contribuíu significativamente ás relacións diplomáticas entre México e o Vaticano, feito que non pasou desapercibido en Roma. No 2009 foi nomeado por Bieito XVI nuncio apostólico en Venezuela. En agosto do 2013, o papa Francisco, impresionado polas súas capacidades, nomeouno secretario de Estado e, uns meses despois, cardeal.

«Don Piero percorreu un camiño extraordinario, pero sempre se mantivo humilde e atento con todo o mundo», di Dino, un empregado de banca xubilado que saíu a pasear coa súa muller, Lucía. «Un exemplo da súa humanidade: pouco despois de ser nomeado secretario de Estado volveu a Schiavon, celebrámolo cun pequeno aperitivo aquí na parroquia e, como nos coñeciamos desde facía tanto, preguntámoslle se podía vir á voda da miña filla. E non só viño, senón que a oficio!». Nas rúas deste país trázase o perfil dun relixioso próximo á xente, pero que sabe tratar cos poderosos.

---

---

---