O misioneiro galego que vive baixo as regras mormonas na illa de Man: «Só podo usar SMS e non teño acceso a televisión nin prensa»

Falar con Elías Rey é como retroceder no tempo. Un tempo no que non había prensa, radio, televisión e redes sociais. Aos seus 24 anos, este mozo da Laracha é un dos catro misioneiros galegos que a Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días ten repartidos polo mundo. Traballa 12 horas ao día, chamando de porta en porta, na pequena illa de Man, a máis de 2.000 quilómetros da súa familia.

Os seus pais eran católicos, pero uníronse ao mormonismo antes de acadar a maioría de idade, cando a Igrexa aínda non estaba moi arraigada en Galicia. Un da Coruña e outro de Vigo, o amor xurdiu nunha viaxe organizada pola Igrexa para ir ao templo máis próximo, que por aquel entón estaba na Suíza. Tanto Elías como os seus outros catro irmáns son mormones desde que teñen uso de razón. El non o dubidou nin un segundo e, seguindo os pasos do seu pai, xa sabía desde pequeno que quería ser misioneiro: «Desde moi pequeniño eu xa aforraba diñeiro aos poucos para prepararme para a misión». 

En marzo de 2023, tras rematar os seus estudos de formación profesional na Coruña, foi cando se atreveu a dar o paso: «Preparei todo o papelorio e envieino á oficina de la Iglesia». Os seus amigos, que non son mormones, quedaron sorprendidos ante tal decisión. «Eu son o único que pertence á Igrexa e aínda que eles xa o sabían, cando lles contei que ía ser misioneiro quedaron un pouco en shock e dicían “De verdade vas ir a servir nunha misión?”», relata Elías, que engade:  «A verdade é que tiveron moitas preguntas e estaban bastante intrigados sobre o que ía facer». Unha vez que a decisión estaba tomada, tivo que agardar un mes para recibir o «chamamento». «Chegoume unha carta na que me dicían que lugar me ía a ser asignado, pode ser en calquera lugar do mundo, pero a min tocoume Mánchester», di. 

Aínda que falando con Elías calquera pensaría que é nativo británico polo seu marcado acento, el recoñece que o seu nivel de inglés era baixo. «Tiven que aprender case desde cero a falar», conta o mozo que tivo que facer a maleta e trasladarse desde A Laracha —onde vive coa súa familia— a Preston, en Reino Unido. É alí onde se sitúa o Centro de Capacitación Misional, un lugar no que os misioneiros aprenden todo o necesario para despois «servir» e onde tivo a oportunidade de aprender o idioma. Tres semanas máis tarde, trasladouse á área de Manchester para comezar unha misión que para os élderes —homes misioneiros— dura 2 anos e para as irmás —mulleres misioneiras— ten unha duración de 18 meses. Todos os mozos de entre 18 e 25 anos poden facelo de forma voluntaria. Como se financia esa misión? O alugueiro e a manutención corre a cargo de la Iglesia, pero boa parte do diñeiro sae do peto dos misioneiros: «Eu tiven que achegar ao redor de 7.000 euros e con iso xa temos suficiente para manternos durante dous anos». 

Inimigos do café e amantes da xenealoxía: 50 anos dos mormones en Galicia

Sara Fernández

Estritas normas

Xa en Mánchester, un comité distribúeos de dous en dous en diferentes pisos propiedade de la Iglesia. Eles son os mozos que chaman á porta á hora da sesta con camisa branca, trouxen e unha chapita na solapa. E como misioneiros, deben cumprir estritas normas. «Aquí intentamos estar afastados do mundo e das distraccións polo que só podemos usar SMS, e non temos acceso a televisión, radio ou prensa», conta Elías que se levanta diariamente ás 6.30 da mañá e debe estar no piso ás 22.30 da noite. De martes a domingo dedícase ao «estudo das escrituras e a falar con xente para invitarlles a coñecer máis acerca da Igrexa». Os luns pode darse un respiro e porse ao día coa familia: «O luns é o día no que preparamos a semana; dedicámonos a facer a compra,  temos tempo para visitar a área onde estamos a servir e dannos permiso para chamar á familia». 

Pero os misioneiros non deben establecerse nun lugar durante moito tempo. «Temos o que chamamos transferencias, polo que cada seis semanas hai novidades sobre o lugar ao que debemos trasladarnos, pero sempre dentro da área da misión». Agora mesmo Elías atópase na illa de Man. Por que ten que mudarse cada pouco tempo? «É para non caer na rutina de estar na mesma área e poder estar enfocados no traballo e coñecer máis membros de la Iglesia».

«Vivimos cuns estándares un pouco máis altos que na vida habitual porque somos apartados para traballar nisto 24 horas», explica Elías que, aínda que recoñece que ao principio se lle fixo «duro», asegura que vale a pena:  «Se te centras no traballo e no propósito que temos como misioneiros atopas un gozo niso e unha paz que é complicada de explicar coas túas propias palabras». En apenas cinco meses rematará a misión e a súa vista está posta en ir á universidade. Pero non a unha calquera: «Gustaríame ir aos Estados Unidos a estudar ciberseguridade na Being Young University, que é a universidade propia de la Iglesia». Porque para Elías, máis que unha relixión, é un estilo de vida.

---

---