Un público entregado acompaña á cantante por cada unha das eras do seu espectáculo que este xoves terá a súa segunda edición Madrid
30 may 2024 . Actualizado á 13:01 h.Colas e colas de fans, con profusión de disfraces e purpurina, encamiñándose ás máis de 30 portas habilitadas para entrar no Bernabéu. O barrio, completamente tomado desde hai días, entre fans ávidos de merchandising, camións da xira -máis de sesenta-, e o despregamento de seguridade. O estadio do Real Madrid, aínda nin sequera formalmente inaugurado, e con problemas de insonorización por resolver, preparábase para acoller o evento do ano, o primeiro dos dous concertos da superestrella norteamericana Taylor Swift. Os primeiros en chegar puideron entrar na pista -ou atopar comodamente o seu asento, se estaban na bancada- ata cinco horas antes da aparición da estrela.
O grupo que telonea a Swift en Europa é Paramore, moi coñecido no mundo do rock alternativo, pero apenas unha mota de po ao lado da cantante de Pensilvania. Non sempre foi así: como contou a cantante Hayley Williams, nunha festa de 2008 a propia nai de Swift veu dicir que a súa filla era moi simpática, coñecía a pouca xente e que poderían ser amigas. Ese brazo tendido pola cantante devólvello agora a diva máis grande, segundo os números, da historia, permitíndolle facer de teloneiroa/teloneira no circuíto máis colosal de todos os tempos. Tras a actuación de Paramore, no Bernabéu a expectación íase facendo máxima.
A entrada en escena da artista, ás oito da tarde, foi recibida de forma apasionadísima por parte do público -como era esperable, por suposto-, que vía por fin o froito de tanta espera, tanto gasto e tantas esperanzas postas nunha noite para non esquecer. Comezaba, como vén facendo no resto da xira, con Miss Americana and the Heartbreak Prince, saíndo duns pétalos, ou cunchas, nunha canción de quecemento para o verdadeiro bombazo inicial, Cruel Summer, un dos seus máis triunfais éxitos recentes. Empeza o concerto, pois, coa era de Lover, o seu disco de 2019.
«Nin de coña»
O estadio -e todo o barrio- quedou atronado polos pegañentos retrousos de temas como I Knew You Were Trouble. En cada país, un dos bailaríns canta no idioma local unhas palabras de We Are Never Ever Getting Back Together, e aquí o equipo de Swift fixo caso ao clamor dos fans en redes, que pedían que se dixese exactamente isto: «Nin de coña» -entendéndose como que xamais volveremos estar xuntos como parella-. Ovación total. Entre medias, etapas máis intimistas da cantante coas cancións dos discos evermore e folclore. Aquí, ao rematar Champaigne Problems, Taylor sorprendida levántase do seu piano decorado con musgo para recibir a ovación do público con cara de non crerllo, exactamente igual que no resto da xira.
Despois, prato forte, o disco máis exitoso da súa vida, de momento: as cancións do 1989 -e vestida máis ou menos as cores da bandeira de España-, entre elas Blank Space e Shake It Off, dúas das súas pezas máis redondas e celebradas. Tamén Bad Blood onde impoñentes linguas de lume ameazaban con chegar ao teito do novísimo estadio.
Aos poucos, pois, ir viaxando por estas «eras» de Taylor Swift, toda a súa historia musical dividida en dez partes, con dez cambios de vestiario e movéndose entre os tres escenarios que necesitaron tres días frenéticos para construírse, con complexos mecanismos que varían a altura continuamente. Xigantescas pantallas por detrás -e varias ao longo do teito do estadio- mostran a unha Taylor inmensa que sempre sabe onde está a súa cámara. A historia que conta o concerto atravesando as eras, por tanto, é nin máis nin menos que a súa propia, canonizada por etapas coma se de heroicos capítulos bíblicos tratásese.
A última etapa tamén ten o seu lugar, con bo número de cancións: soarán varios temas do recentemente saído do forno The Tortured Poets Department. A discográfica comunicou que as vendas deste último disco, en apenas un mes, xa superan os seis millóns de unidades. Tras I Can Do It With A Broken Heart e o seu aire de cabaret chega outro dos momentos máis agardados: o das cancións sorpresa.
En cada concerto, só varían dous temas. O primeiro é Sparks Fly, un tema do esquecido Speak Now (normalmente, Taylor só interpreta unha canción deste disco, aínda que aquí lle deu unha volta mesturándoa con outra das novas). A segundo, I Look In People's Windows, tamén do disco novo. Xa só faltaba a recta final coa era de Midnights, apropiada, claro, para o final da noite. O público saíu extasiado tras as máis de tres horas de concerto, e moitos regresarán mañá.
O prezo das entradas oficiais oscilaba entre os 75 euros nas zonas máis baratas e case 600 euros cos paquetes máis exclusivos. A revenda é outro cantar e é difícil fiarse dos datos, pero fálase de que hai persoas que pagaron ata 4.000 euros. A semana previa, e incluso o mesmo día, liberáronse novos paquetes de entradas a prezos razoables, o cal contrasta coa suposta exclusividade daquel famoso sorteo de entradas hai case un ano onde se esgotou da primeira á última en tempo marca.
Swift non pisaba un escenario en España desde 2011, hai trece anos -trece, o número favorito da cantante. Ese ano, 4.000 persoas gozaron un concerto no Palacio dos Deportes dunha Swift que xa despuntara sobre todo co éxito de Fearless, álbum do ano nos Grammy (tamén foi divertirse ao Formigueiro, por certo). Desde entón, gañou ese premio tres veces máis, superando a calquera artista anterior. Desde entón, claro, Taylor Swift é outra, é unha empresaria milmillonaria que consegue convencer o seu público de ser unha moza completamente normal. E esas 4.000 entradas vendidas en 2011 agora son 140.000. Nada que envexar a unha final de Champions.
A artista acumula máis de corenta marcas mundiais Guinness, recolle millóns e millóns de euros con cada concerto, e deixa tras de si cidades colapsadas pero incluídas nesta festa da recadación: estímase que os dous concertos poden xerar ata 30 millóns de euros en hostalería e noitadas. Como unha raíña Midas, parece a bendición para calquera cidade europea ao longo destes 51 concertos, deixando incrementos substanciais en ingresos alá onde pisa. Un fenómeno tan económico como cultural, se non máis, que ao día seguinte terá un segundo pase.