O presentador regresa este domingo a La Sexta cunha nova tempada de «O de Évole», que se estrea cunha entrevista a C. Tangana
21 ene 2024 . Actualizado ás 05:00 h.Jordi Évole (Cornellà de Llobregat, 49 anos) regresa este domingo a La Sexta (21.30 horas) cunha nova tempada do de Évole, onde se traslada á costa Amalfitana (Italia) para coñecer o lado máis persoal de C. Tangana. Ao longo das dez entregas, entrevistará a Ana Belén, Albert Pla, Henar Álvarez e o expresidente José Luis Rodríguez Zapatero polos vinte anos da súa primeira vitoria electoral. No entanto, confesa as dúas peticións rexeitadas de entrevistas a políticos que máis lle doeron. «Son Isabel Díaz Ayuso e Carles Puigdemont», adianta.
—Que lle sorprendeu dos entrevistados esta tempada?
—C. Tangana paréceme un dos tipos máis intelixentes cos que estiven ultimamente. Ten claro, ou polo menos o parece, o que quere. É unha persoa que se reivindica como artista aos 33 anos e iso cáusame sorpresa, porque non todo o mundo o di. Pero cada personaxe ten o seu. Con Ana Belén nunca me imaxinei que acabaría con el nun karaoke. Foi moi divertido.
—Cumpriu o obxectivo que se expuxo cando deixou «Salvados» para facer «O de Évole»?
—Ao principio estaba moi perdido. Tiña claro que quería deixar Salvados, pero non o que tiña que facer. Houbo dous factores que me axudaron. Por unha banda, a pandemia, porque empezamos a facer os programas desde casa e vin que me sentía moi cómodo coas conversacións máis íntimas. E o outro factor foi a entrevista a Pau Donés, para min un antes e un despois de moitas cousas.
—Enxalzou a televisión xeneralista fronte ás plataformas. Intentárono fichar?
—Ofertas sempre hai, non che vou a dicir que non, pero estou moi ben onde estou. Dificilmente atopariamos un exemplo de alguén tan privilexiado como eu. Sábeme mal dicilo así, pero é verdade. Fago dez programas ao ano e seguro que a cadea querería máis, pero quero facer poucos capítulos porque considero que teñen que distinguirse. Non che digo que non poida cambiar, pero estou moi ben onde estou.
—Acomodouse xa ou segue levantándose mirando con atención as audiencias?
—Non, as audiencias séguenme levantando. O luns xa a miralas outra vez, co tranquilo que estaba (risos). Creo que é a miña obrigación estar preocupado polas audiencias. Teño moito equipo que quero manter, quero seguir cos orzamentos que teño e, para iso, teño que dar uns resultados. A tele funciona así. Coa mesma ilusión que temos por ensinar a nova tempada, tamén hai xente que nos segue e que quere ver o que ensinamos. E iso é guapísimo.
—Entra en X (antigo Twitter) para ver as reaccións?
—Twitter é enganoso. Ás veces, hai programas cunha circulación brutal de mensaxes, porque foi polémico, pero teñen unha audiencia normal. En cambio, hai outras entregas con poucas interaccións e o seguimento é moi bo. Confío máis na barra do bar que en Twitter.
—Entrevistou fai unha década a Pablo Iglesias e ese programa de «Salvados» converteuse nun dos máis vistos. Como ve a evolución de Podemos?
—Creo que é moi difícil ser Pablo Iglesias . O que supuxo Podemos no seu momento é algo inédito e insólito no que foi a traxectoria democrática deste país. Colocar un partido á esquerda do PSOE cunhas posibilidades mesmo de ser segunda forza política ou ser primeira como vaticinaban algunhas enquisas. Iso é un pelotazo que logo che pasa unha factura incrible.