Do Land's End de Gran Bretaña a Tromso, en Noruega , pasando pola Costa da Morte; unha investigación liderada por Galicia identifícaos para crear unha rede e promocionalos a nivel turístico
09 ene 2024 . Actualizado ás 18:15 h.Un consorcio de sete socios e catro países europeos —Portugal, España, Francia e Irlanda, ademais doutros asociados e liderado pola Fundación CEER—, logrou 1,3 millóns de euros de financiamento no marco do programa Interreg Espazo Atlántico 2021-2017 para converter o atardecer da costa atlántica europea nun forma de turismo sostible e integradora. O proxecto, Atlantic Sunset, acaba de arrincar co obxectivo de crear unha rede de últimos atardeceres. A idea deste traballo no que se combinan a física, o turismo e a xeografía naceu no 2008, coa visita a Galicia dun dos invitados do programa Conciencia, o nobel Richard Ernst. Como é habitual, o director deste programa, o físico da Universidade de Santiago, Jorge Mira, levou ao conferenciante á Costa da Morte para mostrarlle o solpor último do Atlántico, pero Ernst contradíxolle: «Non é máis occidental o cabo dá Roca, en Portugal?».
Naceu entón o xerme dun proxecto con dúas características, a multidisciplinariedad e a transferencia. Nel búscase a última liña de sol, unha liña —denominada terminador— que divide a zona iluminada da escura e que vai modificándose ao longo do ano. Eses puntos de poéticos atardeceres constituirán unha rede e os investigadores queren localizalos e realizar propostas innovadoras que contribúan ao crecemento da zona atlántica mediante accións conxuntas e o intercambio de boas prácticas.
Pero, onde están estes atardeceres? Hai dous puntos en Portugal, Cabo dá Roca e Cabo de SanVicente ; a Costa da Morte en España; o Land's End en Inglaterra e outros dous en Noruega , o Cabo Norte, onde pode verse o famoso sol de medianoite, e un punto próximo a Tromso. Respecto de Irlanda , os investigadores deben aínda determinalo no proxecto e en canto a Francia, aínda que esta última liña nunca chega a Francia , si existe un enclave peculiar na Bretaña, a punta de Corsen. «É a unión das fisterras europeas, unha marca de identidade do territorio e un atractivo», explica Jorge Mira.
A presentación do proxecto levou a cabo na Facultade de Xeografía e Historia de Santiago. Tania Afonso, da secretaría do Programa Espazo Atlántico, asegura que esta iniciativa «representa o espírito da cooperación europea», mentres que o director desta investigación e responsable da Fundación CEER, Anxo Miramontes, mostrouse convencido do éxito do mesmo.
Trátase dun traballo multidisciplinar como destacou Rubén Lois, responsable do departamento de Xeografía da USC, que asegura que os bordos continentais non son só o fin do mundo «senón o comezo doutros e os lugares que primeiro avistan os barcos». Este departamento comezou a traballar no ano 1996 con investigadores de Bergen, «nas súas fisterras e nas nosas». «Agora —engadiu Lois— as fisterras atlánticas teñen que formar unha rede como atractivo turístico».