Lendas e mitos cínguense sobre a montaña de Lugo e resisten ao paso dos anos grazas á tradición oral. Unha delas fala de Aldara, a princesa que desapareceu do Castillo de Doiras e converteuse en cervo
16 jul 2022 . Actualizado á 05:00 h.Lendas, mitos e supersticiones mestúranse desde tempos ancestrais nos bosques de as montañas dos Ancares. Ningunhas sobreviviron xeración tras xeración, e son os máis maiores os que se encargaron de mantelas vivas, contándoas unha e outra vez, ano tras ano. Así conseguiron vencer ao esquecemento.
E conta unha destas lendas que un cervo percorría incansable a serra dos Ancares. Con todo, era en realidade unha princesa que se transformou en animal. A Corza Blanca, de nome Aldara, é a protagonista deste conto máxico que narra como un día a princesa desapareceu do Castillo de Doiras (Vilarello, Cervantes), en pleno corazón dos Ancares. Estaba a piques de casar, pero se foi de súpeto, e toda a comarca enterrou en vida a Aldara, xa que o seu corpo nunca apareceu.
Pasaron moitos anos ata que o seu irmán deu caza a unha impoñente cerva branca. Cortoulle unha pata como trofeo, gardouna, e regresou a casa. Ao chegar, convertérase nunha man branca e fina, que ademais portaba o anel de Aldara. Tanto o seu irmán como os seus pais regresaron consternados ao lugar da cacería, e alí atoparon o corpo do mozo, atravesado por unha frecha e sen unha man.
Natureza mística
Ao amparo dos vales dos Ancares e da lenda da cerva resiste aínda o Castelo de Doiras. Da súa historia podemos entender como a natureza virxe dos montes desprende narracións evocadoras, xa que os espazos naturais desta zona son acubillo de especies protexidas que campan ás súas anchas e cargan con séculos de lendas que aínda chegan ata os nosos días, con múltiples versións.
Pero son moitos os contos que arrasan os bosques de Lugo. Un dos máis doces conta que na Campa de Barreiro, en Cervantes, está a fonte dos namorados. Os visitantes deben beber tres veces para atopar ao amor correspondido.
O pacto co diaño
Tamén en Pontes de Gatín, Becerreá, escóndese outra lenda. Din as malas linguas que a ponte naceu dunha promesa co diaño, que sabía as penurias que pasaban os veciños para cruzar o río Navia e por iso ofreceuse a construílo. Como ofrenda, agasalláronlle cunha nena de gato —gatín, como se di nesta zona, e de aí o nome do lugar—. Pensaban que así poderían evitar o cruel pago que esixira o demo, que pedía unha vida humana a cambio do traballo.
Esta non é a única versión desta historia. Outras contan que un mozo que vivía na marxe esquerda do río namorouse dunha muller que vivía na dereita, e por iso decidiu asinar o pacto co diaño, que estaba disfrazado de gato e que, a cambio, pedía levar ao primeiro bebé que nacese froito do amor do mozo parello, cando esta contraese matrimonio. Cando a namorada quedou embarazada, foi o mozo o que levou outro gato á ponte, conseguindo así burlar o fatal destino do seu fillo e enganar, por tanto, ao mesmísimo diaño.
