A muller de Sergio Ramos creou unha colección cápsula pra Selmark. «A miña nai é modista e sempre tiven unha máquina de coser a man»
16 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.«Non teño voz, pero imítoa moi ben», dicía Sara Montiel. «Non son unha superwoman», puntualiza Pilar Rubio . Pero o certo é que a imita de marabilla... Porque ademais de criar a catro nenos, superar retos televisivos case inhumanos, posar como imaxe publicitaria e machucarse no ximnasio, aínda queda tempo para exercer como deseñadora de traxes de baño.
Dá a sensación de que á muller de Sergio Ramos réndelle un día tres veces máis que ao resto dos mortais. O domingo pola tarde, mentres outros dormitan no sofá, ela atopa un intre para deseñarse unha saia, cosela coa Singer e marcarse un tutorial. Ataviada con devandita peza, o pasado mércores Pilar engadiu outra tarefa máis á súa apertada axenda, a de someterse a unha maratoniana sesión de entrevistas co fin de presentar a colección cápsula que acaba de deseñar para a veterana firma corsetera Selmark.
Son dous bikinis e tres bañadores «versátiles, que serven o mesma para a praia que para saír de noite, segundo como os combines», detalla. E aínda que xura ter «as mesmas inseguridades que calquera muller», o certo é que ela loce os seus propios deseños con corpo de pasarela, a poucos meses de ter dado a luz ao seu cuarto retoño.
O segredo non é outro que unha anatomía privilexiada e unha disciplina prusiana. «Levanteime ás seis e talvez me deite ás dúas. Non puiden cumprir coa miña rutina no ximnasio, pero fareino ás 11 da noite, cando chegue a casa».
No vídeo promocional da firma galega de lencería para a que leva traballando desde 2020, a colaboradora do Formigueiro aparece rebuldando con dúas serpes. «É que me flipan. Encántame o tacto que teñen, como se che enrolan polo corpo, o sigilosas e elegantes que son. Se puidese tería serpes en casa -asegura-. Eu só lles teño medo ás cascudas. Vexo unha e póñome a saltar. Pero se hai que posar con cascudas pois, nada, é cuestión de adaptarse. Para min sería outro reto».
Afán de superación
Nada na madrileña Torrexón de Ardoz hai 43 anos, Pilar Rubio atribúe a súa habilidade coa costura a que a súa nai é modista. «Sempre tiven unha máquina de coser entre as miñas mans». O perfeccionismo e afán de superación tráeos de serie. «Cando era pequena e chegaban as vacacións, no cole dábanme eses cadernos Santillana. Pero se me tocaba o de 5º de EGB eu sempre me compraba o de 6º para saber máis e ir adiantada. Sempre intentei dar un pouquiño máis de min», lembra.
Tamén lle pedía diñeiro ao seu pai para apuntarse a cursos de inglés e francés, pola súa conta. «Os meus pais confiaban tanto en min que nunca me pedían as notas. Sempre fun moi responsable».
Tamén xogaba con bonecas. «Os Nenucos non me gustaban perou ás Barbies pintáballes o pelo de cores e maquilláballes a cara tipo Kiss». É o espírito 'heavy' que di manter intacto. Forma parte do motor da súa vida e por iso aos seus fillos ponlles acotío Rock FM e ensaia con eles coreografías. Con todo, Pilar non está para festas postpandemia. Pasou o coronavirus «case asintomática, só cun pouco de dor de cabeza» e nin se expón celebrar o fin do estado de alarma. «Con catro fillos? -exclama-. Eu o único que celebraría é poder durmir un día oito horas».
O curioso é que nunca se imaxinou como nai de familia numerosa. «Non tiven instinto maternal ata estes últimos anos». Tampouco pensou en ir pola nena... «Creo que con catro xa está ben». A Sergio Ramos, o soado defensa merengue nado en Camas, coñeceuno en 2012. E ao ano seguinte xa agardaban o seu primeiro fillo. Agora Ramos podería deixar o Real Madrid despois de 15 anos para fichar polo Paris Saint-Germain. Pero iso a Pilar Rubio non parece quitarlle o soño. Inspirada na filosofía do Cholo Simeone, «partido a partido», a de Torrexón di vivir «día a día» sen exporse un futuro que aínda non está confirmado.
«Adiantar acontecementos non serve de nada -razoa-. Ao final vas estar gastando enerxía en algo que non sabes se vai ocorrer ou non». Considérase contraditoria en canto a que é teimuda, «de non parar ata conseguir o que me propoño», e á vez impaciente, «de desesperarme cando vexo que non o consigo en pouco tempo». E ante todo é unha gran perfeccionista. «Pode ser unha maldición porque che obsesionas con facer as cousas tan ben que iso che rouba enerxía». Con todo, ninguén é perfecto.
Nin sequera ela... «A tortilla de pataca e os guisos de carne sáenme fatal», admite.
