Héctor Salvador: «No fondo do océano o que che atopas é como unha paraxe lunar»
SOCIEDADE
O piloto lucense de batiscafos baixou ao terceiro punto máis profundo do planeta, o abismo da Sirena, na fosa das Marianas
05 may 2021 . Actualizado ás 15:49 h.«Hoxe lía un artigo no que se dicía que, tecnoloxicamente, era máis difícil chegar todo o máis profundo da fosa das Marianas que á lúa». Con esta frase o enxeñeiro aeronáutico Héctor Salvador (Lugo, 1983) pon de relevo a proeza da que formou parte. O 18 de abril converteuse no primeiro español en baixar ao área máis profunda dos océanos. Mergullouse 10.730 metros ata o abismo da Sirena, o terceiro punto máis fondo da Terra, e un territorio cheo de misterios en plena fosa das Marianas.
-Que se sente ao estar no lugar máis profundo do planeta?
-Foi impresionante. Teño máis de 1.500 inmersións en sumergibles tripulados a máis de mil metros, pero isto escapa á rutina. Foron catro horas e media caendo en picado ata chegar ao fondo. Foi unha honra.
-Vostede xa formou parte doutra expedición ás Marianas da man de Triton Submarines, a empresa que construíu o batiscafo e para a que traballa. Pero en que consistiu esta?
-Era unha misión auspiciada por Larry Connor, un empresario americano que quixo baixar patrocinando experimentos científicos e que o ano que vén subirá á Estación Espacial Internacional nunha nave de Space X. Eu estaba no equipo da misión. Larry fixo tres inmersións, e tras a segunda un dos módulos científicos quedou atascado no fondo. Como especialista, tiven a oportunidade de baixar e liberalo co brazo robótico.
-Como foi ese descenso?
-É escuridade total a partir dos 300 metros, que neste caso son os primeiros dous ou tres minutos. Para aforrar batería, vas coas luces apagadas ata que chegas a cen metros do fondo. De cando en vez acéndelas para ver a sensación de velocidade, porque no océano hai como neve oceánica, que é a única referencia de velocidade. No fondo o que che atopas é case como unha paraxe lunar, un deserto e formacións dramáticas. Aterramos na chaira da fosa, que é practicamente horizontal; ves algunha marca de relevo, trazas no chan feitas por lixo, tristemente. Logo percibes o dramatismo dunha placa tectónica meténdose baixo outra, toda a roca que está a arrincar. Dásche conta da forza inmensa de nosa planeta. O fondo oceánico máis antigo que temos está a ser destruído nun proceso vivo. Cando acendes as luces, como non hai algas e a auga é case transparente, tes unha visibilidade impresionante. Estivemos un intre con todo apagado e en silencio. Aí dásche conta de que James Cameron tiña razón no que nos dixo hai dous anos: ‘Tomádevos un momento para darvos conta de onde estades'.
-E hai vida.
-Hai moita anemone, organismos anfípodos que están a nadar e achéganse ao submarino. Durante anos riron de Don Walsh por haber devandito que vira vida na primeira inmersión que se fixo, e así era.
-Sentiu medo?
-Foi a inmersión máis tranquila da miña vida. Cando baixas mil metros, tes que preocuparche para que todo marche ben. Cando estás baixo 1.100 atmosferas de presión, sabes que se algo vai mal nin terás tempo a darche conta.
-Recolleron mostras de bacterias alí abaixo.
-Hai toda unha comunidade microbiana, especialmente bacterias que se alimentan de sustancias que serían letais para a vida na superficie. A comunidade científica cre que foron estas bacterias as que deron orixe á vida na terra porque son as condicións que habería no planeta cando estabamos cubertos por nubes volcánicas altamente tóxicas. Por iso coller unha mostra é case como o elo perdido. Agardamos que haxa resultados científicos de gran relevancia.
