Ambos os locais teñen alimentos habituais en todas as casas como pasta, legumes ou carne, pero o que rexenta unha familia asiática non deixa de perder clientes mentres o seu homólogo queda sen existencias
19 mares 2020 . Actualizado ás 13:12 h.O pasado luns, moitos galegos atendían morbosos a esas imaxes que familiares, amigos ou coñecidos facíanlles chegar vía WhatsApp. Supermercados con baldas arrasadas e carros máis rebosantes que calquera 23 de decembro encargábanse de encher o carrete do móbil de escenas apocalípicas. Os comentarios, a 600 quilómetros da capital, non diferían moito dos que se repiten cando un observa un accidente de tráfico, unha foribunda discusión de parella ou calquera outra especie de mal alleo do que, cada cal tende a pesar, atópase exento. Abondaron 48 horas. Foi o tempo que fixo falta para que a psicose, unha vez desatada a tolemia polo coronavirus na esquina noroeste peninsular, dese un bofetón a aqueles que desde a cadeira da súa oficina respiraban dous días antes tan tranquilos. O contaxio, e non da enfermidade, se non da histeria (a pesar de que desde os supermercados avisaron de que non había problemas de desabastecemento e de nada servía arrasar cos víveres), chegou ata Galicia. E dunha forma, nalgún caso, non pouco rechamante.
O aumento dos casos de infectados na comunidade galega sementou o pánico; e con el os arrestos domiciliarios en clave laboral para evitar que o virus campase ás súas anchas por centros de traballo. Antes de que especialistas sanitarios pedisen á poboación que quedase (na medida do posible) en casa, xa estaban eses moitos que preferiron curarse en saúde ao seu xeito. A imágen que deixaba o Mercadona da Ronda de Outeiro, na Coruña, o mércores a última hora da tarde, era igualita a esas fotos afastadas da cidade do Oso e o Madroño. Non había pito. Non había pavo. Non había patacas. Nin tampouco cebolas nin allos. E con sorte podíasche levar unha ensalada preparada. As conservas aínda resistían nos andeis, pero a tenor do volume de xente que circulaba polo supermercado, non quedarían moitas, seguro, á hora do peche.
Todo o caos e o gentío que puido verse nun dos supermercados de referencia dos herculinos non se reflectiu, en absoluto, a non máis de 50 metros; distancia á que se atopa o Supermercado Amigo. Conocidísimo no barrio da Sacra Familia por contar con alimentos asiáticos de todo tipo, tamén latinos, e eses produtos talvez máis comúns que nos anteriores en todas as casas galegas, non tiña dez minutos despois da visita a Mercadona nin un só cliente. Houbo que agardar polo menos o que se tarda en fumar un cigarro na porta para que entrase unha parella. De trazos asiáticos. Nese momento, unha traballadora do establecemento, con máscara, saíu do seu ostracismo para indicarlle aos seus clientes onde se atopaban os produtos que necesitaban. Pagaron. E de novo o supermercado baleiro. Pito, legumes, arroz, pasta, salsas de todo tipo, verduras e froitas: moitos dos produtos que os expertos recomendan comprar de cara a unha posible corentena e, con todo, ningún interesado. Parece que os prexuízos, e en certo xeito a xenofobia, mantivéronse mesmo agora que parece que o xigante asiático logrou controlar o brote.
O pouco que quixo comentar a dependenta do local é que, efectivamente, esta última semana habían notado moito o descenso no número de clientes. O goteo empezou desde que a principios de febreiro saltase a alarma da gravidade do coronavirus, onde no seu país de orixe cada día disparábanse os casos de infectados. E de mortos. Contábao coa súa cara protexida por unha máscara cirúrxica (de papel, que só é útil para evitar o contaxio se se teñen síntomas); pero á pregunta de se o feito de que tanto ela como o seu compañeiro levasen a cara protexida podía xerar certo nerviosismo, xa non quixo contestar. Con, parece comprensible, certo hastío. Si lle respondeu, con todo, ao neno de ao redor de seis anos que entrou nese momento e preguntoulle: «Podes respirar con iso posto?». Por suposto podía.