Esta tempada compaña agora ao seu pai en «Karlos Arguiñano na túa cociña» en Antena 3»
21 sep 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Despois de toda unha vida véndoo pola tele, ademais de en casa, agora Joseba Arguiñano (Zarautz, Guipúzcoa, 34 anos) está man a man co seu pai Karlos fronte á cámara. O menor dos cinco fillos homes do veterano e televisivo cociñeiro xa debutara na televisión vasca, como fixo o seu pai antes de que el cumprise cinco anos. Joseba comenta que con «o aita simplemente estamos a facer o de sempre: pratos sinxelos e doados para os que lles gusta comer ben e teñen pouco tempo», porque «a comida rápida non ten por que ser comida lixo».
-Como xurdiu esta posibilidade?
-Por mor de que hai dous anos empecei a facer unhas receitas de pastelería na televisión, e o ano pasado un par de programas na televisión vasca (Historias a bocados e Escapadas con Joseba Arguiñano). Fixemos unha tempada boa, e chamáronme para preguntarme se me parecía ben facer esta historia. E como non. Estar co aita en casa e ensinando a cociñar cousas sinxelas e saudables paréceme algo marabilloso.
-A cociña é algo que estivo moi presente en toda a súa vida, claro.
-Por suposto. Eu crieime entre fogóns. É algo que mamamos en casa desde sempre. Ao acabar o cole, estudamos cociña, e mesmo antes de rematar xa pasaramos algún verán ou primaveras pola cociña. Tamén fins de semana, axudando co botillero, cos 'pintxos'. É algo no que vía que tiña man e que as cousas que facía gustaban á xente. Vaslle collendo o gustillo, ves que vales para iso, e aos poucos fasche cociñeiro. Esa foi a miña andaina, aínda que eu me orientei máis á pastelería. Funme a Barcelona a aprender, a Francia . abrín o meu obrador, e agora estou tamén con isto na tele.
-Non é o único da familia que seguiu os pasos do seu pai.
-Somos cinco irmáns e unha irmá, que é a pequena e estudou máis que todos os irmáns xuntos. A nós, ao non ser moi bos estudantes, tocounos traballar en casa, e somos os catro os que estamos a lume de biqueira coa hostalería.
Sempre na tele
-Seguían o programa na televisión?
-De pequenos si que o viamos á hora para comer. Pero despois tampouco lle fixemos ningún seguimento total, claro. Desde que teño uso de razón o aita estivo na tele. É algo que sempre estivo aí e que vimos como normal. Ademais, como traballamos na hostalería, a esas horas estivemos traballando os últimos quince anos.
-Xa era suficiente con telo en casa?
-Iso é. Xa estamos fartos de escoitarlle en casa (risos). Non é por iso, claro. Harto non é a palabra, pero ao final é o que tiveches durante toda a vida, e se cadra, por desgraza, non o valoras tanto ou igual non lle fas tanto caso.