O recipiente non inclúe ningunha mensaxe pero pon de manifesto a terrible realidade dos plásticos
10 jun 2019 . Actualizado ás 16:33 h.Antes de que a democracia chegase a España, unha botella de lejía acabou no mar. 46 anos despois, Hugo Álvarez, un veciño de Arteixo, atopouse con ela na praia de Bens. «Participo como voluntario desde fai seis anos na Asociación Mar de fábula, que se dedica á limpeza das praias galegas. Actualmente estamos a colaborar coa oficina de medio ambiente da Universidade da Coruña no areal de Bens, tratando de investigar a orixe dos residuos que alí se concentran, que non son poucos, por certo», recoñece.
Hai uns días, durante o seu traballo de campo, topouse cun obxecto azul que destacaba entre todos os demais. Enseguida deuse conta de que era unha botella. «Gústame moito rexoubar así que me puxen a ver a súa procedencia». Neste caso, o máis importante do seu descubrimento na praia coruñesa non era de onde viña senón de cando. «Trátase dunha botella de márcaa Mar que foi producida o 1 de marzo de 1973 na antiga fábrica de Pedramol de Vigo e o seu prezo era de seis pesetas. Sempre me atopei con obxectos que daba por feito que debían de ser moi antigos pero en ningún aparecía a data como en leste», confesa Álvarez.
Non é a primeira vez que aparece unha botella desta marca na costa galega. O pasado mes de xaneiro localizouse na praia moañesa da Xunqueira á súa irmá maior, elaborada na mesma fábrica viguesa o 1 de decembro de 1967. Tanto unha como outra se atopan completamente intactas. «Conserva todas as propiedades plásticas e mesmo se pode ler perfectamente o que pon», asegura.
O sentimento de Álvaro é dunha alegría contida. A botella non contén ningunha mensaxe pero el entende o significado que ten o seu achado. «Púxenme contento porque agora dispoño dunha proba física que ten un gran valor e que poderei usar para denunciar o problema ambiental que representa a contaminación nos mares, en concreto dos plásticos», comenta.
Polas súas dimensións, a botella de lejía considérase como macroplástico. Despois de case cinco décadas vagando polo océano, o recipiente atópase en perfectas condicións, algo que pon de manifesto o dano que produce. Ademais, existen os microplásticos, aos que a comunidade científica se refire como a ameaza invisible. O macro degradar e remata creando partículas plásticas que entran en toda a cadea trófica, afectando as bacterias ata os seres humanos.
