Con elas non só estreamos milenio, senón outra forma de ver televisión. «Os Soprano», «Lost», «Mad Men», «Breaking Bad», «Leftovers» ou «Os aninovos» son outra cousa. Cada espectador elixiu un título dese tipo de cine que se ve por capítulos, con ou sen pausa
04 jul 2025 . Actualizado á 08:47 h.
«Mad Men»
E CHEGOU DON DRAPER
«O que vostede chama amor inventámolo homes como eu para vender medias» é unha das frases icónicas de Don Draper en Mad Men. A serie, estreada no 2007 cun primeiro capítulo maxistral, enganchounos ás relacións que se daban nesa oficina, metáfora da sociedade, onde os problemas se resolvían cun par de aspirinas nun vaso de whisky. Peggy, Joan, Sterling, Betty e Don Draper nos hipnotizaron coas súas dobres vidas. Nunca unha ficción foi tan verdade. Sandra Faginas
«The leftovers»
O SUBLIMADO INFERNO DE DANTE
Unha idea colosal de Tom Perrotta e a ansia de autorredención do showrunner Damon Lindelof, crucificado polo desenlace de Perdidos, condénsanse en The Leftovers: a Capela Sixtina da narración televisiva. A elipse dese 4% da humanidade desvanecido galvaniza o abafador duelo da perda e a atmosfera do gran colapso. Visionario anticipo de pandemias ou preapocalipsis, The Leftovers é o Inferno de Dante sostido no sublime ata o infinito e máis aló. José Luis Losa
«The wire»
ADIANTADA AO seu TEMPO
«Que lle fodan ao espectador medio», a frase máis famosa do creador de The Wire David Simon reflicte á perfección o cambio de rexistro á hora de facer televisión. Con ela acabouse o entretemento de masas e naceu o cine de vangarda para pantalla pequena. É a mellor serie da historia e non porque o diga eu. As súas cinco tempadas fan unha radiografía desapiadada dos problemas dos Estados Unidos. Adiantada ao seu tempo, non triunfou. Elena Méndez
«Sexo en nova york»
PÓKER DE ASES NA GRAN MAZÁ
Non cambiariamos de século nin de cultura do entretemento sen Sexo en Nova York. A serie empezou no 98, pero cruzou ao 2000 como a raíña audiovisual do sexo e a moda en NY. Mandan elas. Ao fin. Son Carrie, Samantha, Charlotte e Miranda, un póker de ases. Ningúns dirán que é un mundo irreal de catro elegantes. Pero hai algo na amizade deste cuarteto de deusas que as converteu en iconas. Saben que as amigas son as irmás que se elixen e fálannos de que o verme da Gran Mazá é o home. César Casal
«Breaking Bad»
DO PRACER Á TOLEMIA
Breaking Bad é unha reescritura do inferno de Dante. O camiño dun home ordinario, atafegado pola monotonía da vida, a través dunha serie de limiares que o conducen ao pracer, primeiro, e logo á tolemia máis absoluta. Quizais sexa ese realismo cruel e cegador o que fai desta serie unha obra mestra. Quizais sexa a interpretación inesquecible de Bryan Cranston, que lle valeu un Globo de Oro e catro Emmy. A lenda de Heisenberg quedará gravada para sempre na historia da cinematografía moderna. Andrés Rey
«Xogo de tronos»
A META ERA O CAMIÑO
Morrer, vivir, amar, odiar. Nunca os límites estiveron tan difusos como na serie máis grande xamais contada, adaptación dos libros de George R. R. Martin. A ansiada conquista do Trono de Hierro prolongouse nove anos e 73 episodios, nos cales HBO alimentou semana a semana a última historia que xerou conversación global en tempo real. As expectativas eran tan elevadas que o final non acadou a éxtase que unha parte do mundo agardaba, pero fíxonos descubrir que a meta era o camiño. Beatriz Pallas
«A dous metros baixo terra»
A SERIE QUE NUNCA MORRE
Sempre digo que volvín nacer o día que vin o primeiro capítulo de dous en dous metros baixo terra. A funeraria familiar ideada por Alan Ball abriu as portas ás series con maiúsculas, as da era en que HBO revolucionou a industria. O magnético universo dos Fisher empeza cun deceso, como cada capítulo, e acaba celebrando a vida. Cos seus erros, as súas familias disfuncionais e todas as crises existenciais posibles. Porque esa existencia dá sentido á morte, ou era ao revés? David Suárez
«True Detective»
BENVIDOS A CARCOSA
Nic Pizzolatto mergullounos na primeira tempada de True Detective nunha angustiosa atmosfera de terror gótico sureño americano cuns personaxes —xeniais McConaughey e Harrelson— densos como a vexetación das ciénagas de Luisiana, atrapados na delirante mitoloxía do «Rey de Amarelo» de Chambers. Despois viñeron máis estupendas tempadas. Pero, tras visitar Carcosa, xa nada é o mesmo. Ameazan con volver xuntarse. Oxalá. Fernando Molezún
«A amiga estupenda»
A XOIA ITALIANA
Esta produción da RAI e HBO é puro cine. Brillante adaptación das novelas de Elena Ferrante, que participou desde o seu eterno anonimato, percorre a vida de Elena e Lila desde a súa infancia nun barrio pobre de Nápoles. Cada tempada parece unha homenaxe a unha etapa do cine italiano, e sobre as fantásticas interpretacións das protagonistas, seis actrices para dous papeis inesquecibles, vai construíndo unha profundísima reflexión sobre as relacións que establecen as mulleres. Antía Díaz Leal
«The Studio»
CÓMPLICE E CINÉFILA
Serie cómplice e cinéfila que, en clave de farsa, reloce o cainismo e a golfería do ambiente de Hollywood e a súa industria. O seu protagonista e cocreador, Seth Rogen, é o novo CEO dos estudos Continental, aspirante a producir cine de calidade pero tamén lograr blockbuster. Con invitados facendo de si mesmos, como Scorsese (tronchante o seu episodio), Charlize Theron, Ron Howard, Steve Buscemi... [Renovada unha segunda tempada] Miguel A. Fernández
«Lost»
4 8 15 16 23 42
Se os números de arriba sóanche a Bonoloto e a Iniciativa Dharma a academia de pilates non sabes ben o que te perdiches. Na lotería das series, Lost é a miña The White Lotus de todos os tempos. Un accidente de avión cambiounos a vida no ano 2004. JJ Abrams contouno en 121 capítulos de cine. Tras o pase do último houbo ata unha quedada de fans. Si, deunos rabia que o final fose máis Os Serrano que xabugo. Xa dixo Billy Wilder que ninguén é perfecto. Laureano López
«Os aninovos»
OUTRA IDADE SENTIMENTAL
As xoias audiovisuais non nacen só alén do charco. España ten moito que dicir. E proba diso son as venturas e infortunios de Óscar e Ana, unha parella que retrata de xeito maxistral as fracturas emocionais de toda unha xeración que fixo da precariedade unha forma de vida. Dentro duns anos, os millennials sentarán cos seus fillos para ver este agasallo de Sorogoyen para facerlles ver de que están feitas as feridas que arrastran. Sara Cabrero
«Exterior noite»
AMBICIÓNS MATADORAS
Iluminadora peza de ficción histórica para unha igualmente iluminadora figura. O 9 de maio de 1978, o presidente da Democracia Cristiá, principal partido da Italia posfascista, foi asasinado polas Brigadas Vermellas despois de 50 angustiosos días de secuestro. Sobre silencios rajadores. Sobre ambicións matadoras. Sobre traizóns que queiman e sobre fanatismos que deciden non entender. Hai moito neste fundamental produto do mundo que nos rodea. Carlos Portolés
«Ou sabor dás margaridas»
GALICIAN NOIR
A fortuna que dez anos antes fuxiu dá excelente Matalobos, sentando as bases do que debeu converterse nun fértil xénero propio sen necesidade de fariñas nin fermentos, sorriulle non 2019 á primeira entrega de Ou sabor dás margaridas. Actuacións secas, contidas, escenarios nos que ou urbano apenas se sospeita, podremia baixo vos verdes prados. Netflix empoleirouna nas illas británicas. Puro «galician noir» sintonizando en galego. Serxio González
«Querer»
AMORES COMO PUÑOS
O chumbo das aparencias e a mirada do veciño, o peso do clan da familia, porse a fritir algo na tixola para o marido tras denuncialo, sen aviso, por violación continuada. Na súa primeira serie, Querer, Alauda Ruiz de Azúa golpea como o fixo con Cinco lobitos, con argumento, cun don para a creación de atmosferas íntimas coa potencia de cambiar miradas. Hai formas de querer que son delito, unha farsa familiar moi ben montada. Os anos de chumbo ás veces quedan na casa. Ana Abelenda