A actriz conquistou Madrid na presentación da miniserie de Netflix sobre a narcotraficante colombiana, que se estrea o día 25. «Tiña moitas inseguridades por pasar ao drama».
09 ene 2024 . Actualizado ás 22:54 h.«¡Que vou saber eu, se non son actriz de verdade!». Foi o que a divertida Sofía Vergara (Barranquilla, Colombia, 51 anos) contestou o doutor ao que acudiu cando unha mañá se espertou coas costas ríxidas, sen apenas poder camiñar. Levaba meses na pel de Griselda Blanco , a colombiana responsable dun dos cárteles máis rendibles e letais da historia, un papel para o que se propuxo transformar a súa imaxe.
Quería evitar que cando os espectadores a visen en escena lembrasen á explosiva Gloria de ModernFamily , á que estivo ligada durante once tempadas. Ademais de colocarse unha espantosa perruca -asegura, con desenvoltura e muecas varias, que é a razón pola que esta miniserie só consta de seis episodios-, unha prótese de nariz, unhas cellas e uns dentes sucios polo tabaco, Vergara decidiu levar unha peza interior que lle obrigaba a ir algo «amolada». Todo iso, durante 160 días de rodaxe. Cando o doutor a viu díxolle: «Se vas camiñar así, durante tanto tempo, necesitas un masaxista e fisioterapia».
A anécdota contouna este martes a simpatiquísima actriz durante a multitudinaria rolda de prensa no hotel Four Seasons de Madrid na que, acompañada de Eric Newman, creador, guionista e produtor executivo da serie, e Andrés Baiz, director de todos os capítulos que a compoñen, presentou Griselda, a ficción que Netflix estreará o 25 de xaneiro.
Ambientada no Miami de finais dos setenta e principios dos oitenta, aínda que rodada en Los Ángeles, a produción arrinca cando, debido a unha crise, Griselda debe saír correndo de Colombia, levar aos seus tres fillos con ela. Ao chegar a Estados Unidos, sen branca, esta nai de familia, inteligentísima e ambiciosa, logra levantar un imperio da droga, a costa, iso si, de converterse nun monstro. Unha historia real da que Newman, artífice da franquía Narcos, xa coñecía boa parte dos pormenores. «Tiña unha gran conexión co cártel de Medellín e con Pablo Escobar, pero era un personaxe demasiado grande e importante como para metelo dentro daquela historia», resume.
O momento é agora, aínda que títulos como Os Soprano ou Breaking Bad xa teñan tocado dinámicas similares. De feito, sinala Vergara, «desde o principio quería que Griselda fose un pouquiño como Tony Soprano, que non o odiasen e que se namorasen un pouquiño dela, explicando as súas razóns e as súas ilusións. Ela quería sobrevivir, tiña tres fillos e non tiña un peso. Non digo que todas teñamos que volvernos monstros nunha situación así, pero si ser un pouco máis duras e guerreiras. A ela fóiselle a man en todo», matiza.
Esa dualidade, entre o «amor e a protección dos seres queridos» e a fiereza e a ambición, foron as características do personaxe que levaron a Vergara a apostar por un proxecto do que tamén é produtora executiva. Curiosamente, a actriz, que creceu na Colombia dos setenta e os oitenta, xamais oíra o nome de Griselda Blanco , «a pesar de que me coñecía os nomes de todos os narcotraficantes homes e se como funciona o negocio». Para Baiz, ese era un dos aspectos máis interesantes. «Por ser muller, tiña que traballar dez veces máis forte que os homes que a rodeaban para lograr os seus obxectivos. Ela ambiciona poder e quere o respecto que nunca tivo. É unha antiheroína, complexa e contraditoria, que son personaxes que me fascinan porque nos permiten entendernos a nós mesmos».
E aínda que a serie comeza cunha soada frase de Pablo Escobar -«o único home ao que eu tiven medo era unha muller chamada Griselda Blanco »-, Baiz afirma que a ficción buscaba ser «moi diferente a Narcos a propósito». Neste sentido, «tratámola máis como unha película longa que como unha serie. Quería impregnala dunha identidade e unha visión moi propias», sinala este compatriota da actriz. «Narcos é moito máis política e máis complexa, aborda a guerra xeral contra as drogas, isto é unha historia máis íntima e máis de personaxes, máis enfocada en Griselda. Aquí non hai voz en off, non hai material de arquivo, nin secuencia de créditos. E Sofía era a estrela e o enfoque estivo en traballar con ela para que saíse da súa zona de confort».
En efecto, todo o peso da narración recae sobre os ombros dunha actriz que cambia, por vez primeira, de rexistro, aparca a comedia e salta ao drama e ao thriller. «Estaban acostumados verme bonita, verdade?», di con picardía. «Esa foi unha das cousas máis difíciles para min, transformarme. Eran tres horas de maquillaxe e peiteado e comezaba a xornada xa cansa», relata entre risos esta muller que iniciou a súa andaina diante das cámaras primeiro como modelo e despois como presentadora, antes de acadar fama mundial como actriz. Recoñece que «foi difícil» virar cara ao drama, aínda que se foi acostumando.
«Non é o mesmo pasarse o día enteiro no set, ríndose cos chistes, que facelo berrando, matando, meténdose coca, fumando... Vasche a casa esgotada porque o corpo non sabe que non estás sentindo estas cousas de verdade. Eu creo que por iso se volven tolos todos os actores. Cada vez que chegaba a casa tiña que tomar algo para poder durmir», desvela. Non en balde foi ela a que esixiu ao creador da ficción que, a diferenza do que ocorre no groso das producións televisivas, fóra un só director, neste caso o seu compatriota Baiz, quen asinase todos os capítulos. «Para min era algo moi novo e como actriz dramática tiña moitas inseguridades. Estaba a aprender segundo ía facendo escenas e el íame guiando e ensinando. Non o puido facer se cada semana me houbesen ir cambiando de director, porque o sabía o que facía mal e o que non».
Por non saber, confesa, non sabía nin fumar, algo que o seu personaxe fai con fruición durante todo o arco argumental. «É que non sabía nin coller un cigarro e nos setenta todo o mundo fumaba, así que o cigarro era case unha extensión da man». Para puír eses «pequenos detalliños», actriz e director reuníronse na casa dela e foron dando forma e vida ao personaxe. «El ensinoume a fumar e tamén a meterme coca», di sinalando a Baiz e provocando a gargallada de todos os xornalistas. «É o que fai un bo director», apostila con sorna. «O máis importante é que se cando vexan a serie parécelles que eu non estou ben, que saiban que foi culpa de el», chancea.