David Giménez, o nómade que percorre a península a pé coa tenda de campaña ao lombo: «Galicia é o paraíso de España»
VIVIR SANTIAGO
O mozo comezou a camiñar en Salou, avanzou por toda a costa do norte e, cando o seu reto cumpría cen días, chegou a Compostela. Da cidade chamoulle a atención a sombra do peregrino na Quintana, os que choran ao chegar ao Obradoiro e o desértica que está a praza pasada a madrugada
04 sep 2025 . Actualizado á 13:34 h.David Giménez non é un peregrino ao uso. Chegou a Santiago desde Noia, pero a súa ruta non segue ningún camiño. Remóntase a Salou, a localidade na que naceu, onde cen días atrás cargaba por primeira vez nun carro a súa tenda de campaña, un colchón inchable, o seu saco de durmir e un cámping gas con hornillos. Penetrábase nunha aventura que, a día de hoxe, pensa que é a mellor que emprendeu na súa vida. «Tiña dúas opcións. Unha era irme a Filipinas e a outra era coñecer un pouco mellor o meu país, pero ao meu xeito. Eu son moi de tolemias», explica este mozo, que se marcou como reto camiñar de forma ininterrompida ao longo de toda a costa peninsular. Por agora, está a cumprilo. En cen días perseguiu o Atlántico desde o País Vasco, Cantabria, Asturias e, agora, desde Galicia.
El mesmo conta a súa historia: «Traballei once anos no mundo da noite, pero canseime e funme a vivir a Australia. Aí deixei todos os vicios, empecei unha vida sa, conectei coa natureza e coñecinme a min mesmo. Gocei moitísimo da sensación de sentirme libre. Cando se me acabou o visado, fun a Indonesia», lembra este mozo con fame de aventura. Ao regresar a España empezou a traballar na estación de esquí de Formigal, unha ocupación que, pola súa conexión coa montaña e coa natureza, gozou con ganas. Acabouse o inverno e barallou a opción de volver viaxar polo estranxeiro, pero quedou co nacional.
De aí saíu a idea de emprender unha camiñada por todo o litoral peninsular. «O mellor xeito de coñecer un país é andando. Eu son de retarme, de porme a proba e de facer tolemias, porque me nutro desas sensacións ás que a xente tería medo. Alguén con dous dedos de fronte non o faría xamais», continúa David, que, en cen días, percorreu 2.400 quilómetros. «Cada día fago uns 30 quilómetros e só descansei tres», asegura o mozo. Aínda que a súa actividade fose constante, pensa que vai ter que botar camiñando máis tempo do agardado e que, seguramente, colla a chegada do inverno na aventura: «Antes de irme da estación expliqueilles o reto e díxenlles que contasen comigo ao cento por cento para decembro, que chegaba para a tempada de esquí. Eu tiña previstos seis meses, pero creo que me vai a levar un ano. A Península Ibérica é xigantesca», di David, que se dirixe agora a explorar a zona das Rías Baixas.
El camiña sen unha ruta trazada: «Vou ao día, achégome ao mar e empezo a andar, sempre véndoo e escoitándoo. Non ando en liña recta», explica David, lembrando que a vida sempre se fixo preto da costa. O de Santiago foi unha desviación. Despois dun mes de bo tempo, empezou a chover. O ballón pillouno en Noia e aí tomou unha decisión: «Todo o contido que fago en redes é de paisaxes e coa choiva non podía gravar ben. Era unha pena pasar polas Rías Baixas sen poder gozalas. Mirei a predición e vin que paraba nun par de días, así que decidín agardar para seguir baixando. Abrín Google Maps para ver que tiña preto e xusto estaba Santiago de Compostela. Eran dous días andando, tempo que para calquera persoa pode ser unha burrada, pero para min, que levo xa cento e pico, esa distancia é como estar ao lado de casa».
Unha serie de casualidades coincidiron o día no que chegou á Praza do Obradoiro. Esa mañá cumpríronse 100 días desde que saíu de Salou, era 1 de setembro e un luns —primeiro día do mes e primeiro día da semana— e, ademais, chegou aos 50.000 seguidores na súa conta de Instagram (@elretodedavid), na que leva compartindo a súa día a día desde que se se embarcou nesta aventura. Unha serie de coincidencias que fixeron que gozase da cidade máis se cabe. Entre todas as cousas que chamaron a atención, menciona a sombra do peregrino da Quintana, sobre a que estivo a ler información posteriormente. Tamén lle sorprendeu ver á xente chorar cando chegaban ao Obradoiro e poder tombarse no chan para ver a Catedral do revés: «Á unha e pico da mañá non había nin unha soa persoa. Sorprendeume moito sendo un sitio tan especial».
«Volvín a Noia, que foi onde deixei a ruta, visitei o Castro de Baroña e agora estou de camiño ás Dunas de Corrubedo», explica David, que, mentres atende por teléfono a La Voz, segue camiñando. Non quere perder tempo, aínda que non lle importa quedarse máis do previsto na comunidade. «Cando cheguei, a miña idea era percorrer rápido as rías para penetrarme pronto en Portugal. Pouco sabía de Galicia, pero todo cambiou cando entrei por Ribadeo. Percorrín todo o norte e fixen o camiño dos faros cando cheguei a Malpica. Agora penso que Galicia é o paraíso de España, pero que a xente non o sabe», explica David. El estivo en Australia e en Indonesia, pero asegura que as galegas son as mellores praias que viu xamais.
Cando remate de andar polo perímetro da comunidade, penetrarase en Portugal. Fai a súa ruta en soidade e pensa que «hai que estar moi preparado mentalmente» para facerlle fronte. Viaxa cun carro que bautizou como Charlie. Nel leva o imprescindible para sobrevivir: unha tenda para acampar onde o necesite, un colchón, un saco de durmir, roupa, comida, hornillos, unha caixa de primeiros auxilios, un cámping gas para sobrevivir e prazas solares. Pesa acerca de 35 quilos e xa é o seu confidente. «Ao principio pasaba horas só e falaba con el, así que me fixen o seu amigo», chancea.
A medida que foi colgando contido sobre a ruta nas súas redes sociais, a soidade fíxose máis levadía. Enseguida empezárono a recoñecer nos pobos polos que pasaba, ofrecéndolle comida e acubillo nas súas casas. Gustaríalle volver á gran maioría de lugares que visitou, pero, tendo en conta os que lle quedan aínda, non sabe se nalgún momento volverá ter o tempo para facelo. David sempre seguirá elixindo a vida ao minuto.