A canción en galego coa que Cristina, unha educadora social que o deixou todo por entrar no mundo das orquestras, conquistou ao «casting» de «OT» en Santiago
VIVIR SANTIAGO
A ourensá interpretou unha versión de «Lela» que lle serviu para pasar á segunda fase das probas. A súa historia é a da perseveranza: hai uns meses tomou a decisión de pór en pausa o seu traballo fixo para probar sorte como cantante na orquestra Solara
14 may 2025 . Actualizado á 18:35 h.Lela é o tema fetiche de Cristina Eiró. A súa canción, como ela mesma denomínaa. Tan pequena era cando chegou á súa melodía que non é capaz de lembrar, aos 26 anos que ten, o momento exacto no que a escoitou por primeira vez. Aconsellada pola súa nai, á que lle gusta oír a súa voz en galego, inclúea no repertorio de todas as súas actuacións. Con ela pasou á segunda fase do primeiro casting musical ao que se atreveu a ir, o de Operación Triunfo do 2018, e, esta mesma semana, volveu a ser a súa chave máxica. Foi a canción coa que Noemí Galera, directora da Academia, decidiu levantarse para porlle o adhesivo azul no Multiusos Fontes do Sar. Cristina pensa que lle dá sorte, aínda que, máis que polo azar, a súa historia enténdese pola perseveranza. Meses atrás, este mozo ourensán deixaba o seu traballo fixo como educadora social probar sorte como cantante nunha orquestra.
«Dedicarme á música é o que sempre soñei. Non quería quedar coa espinita de poder vivir, aínda que sexa só por uns anos, do que realmente me apaixona», comenta Cristina ao rematar coas probas. Aínda que non conseguiu coarse na final, foi unha das 33 seleccionadas da primeira fase, á que se presentaron 577 persoas. Do casting queda coa experiencia, coa xente á que coñeceu e coas ganas renovadas de enfrontarse a novos proxectos. Participou xa nun concurso musical da Televisión de Galicia, fixo tres probas máis para Operación Triunfo e espera con ilusión a que cheguen as próximas oportunidades, aínda que a gran decisión tomouna xa meses atrás.
«Eu son educadora social, fixen a carreira e levo xa catro anos traballando do meu. Fai uns cantos meses xurdiume a oportunidade de meterme a cantar nunha orquestra, na Solara de Vigo. Dixen: "Que fago agora?". Foi unha decisión difícil, pero non podía quedar coa espinita do que fose dedicarme un ano exclusivamente ao que realmente me gusta», conta Cristina, que agora mesmo está en excedencia. «O meu xefe e os meus compañeiros apoiáronme unha chea e, se vexo que non me gusta o mundo, sigo tendo o meu traballo aí, pero decidín seguir apostando pola música porque creo que teño moito que aprender», continúa. Ela tómallo como un reto. De xeito evidente, o doado non é o seu. Da orquestra, na que encaixou desde o principio, gústalle a variedade de estilos musicais e o baile, algo que, ao principio, levaba «polo camiño da amargura». Acostumada dar birlos cunha pianista, nunca cantara e bailara á vez. «Eu pensaba que non servía para iso, pero a orquestra é unha aprendizaxe pura e dura. Creo que me vai a servir de moito».
Ensaian un día á semana en Vilagarcía de Arousa e, o resto, dedícaos a aprender pola súa conta as letras e os bailes. Adoitan tocar os venres, os sábados e os domingos, aínda que, a partir de xuño, ten actuacións tamén entre semana. «En xullo e agosto xa hai actuación todos os días», engade Cristina, que pensa que vai ser ese o momento no que valore finalmente se encaixa no mundo. Para ela, o peor son as viaxes. «Ao traxecto de ida e ao de volta tes que sumarlle a antelación coa que hai que probar o son, as horas da actuación e o descanso», explica. O mellor, sen dúbida ningunha, o espectáculo. «Cando canto mo paso pipa. O tempo pásaseme voando porque me gusta o que fago. A experiencia está a ser incrible non, o seguinte», sentenza Cristina, que, despois de pasar por un traballo convencional, pensa que atopou o seu lugar sobre os escenarios.
Lela non está no repertorio da orquestra Solara, pero Cristina pensa en seguir levándoa no seu repertorio persoal. Cando a elixiu para OT pensou que podía ser algo diferente para os oídos de Noemí Galera. «Dábame medo, porque sabía que lles podía convencer ou non. Ía meter outra en castelán, pero dixen: "E por que non?". Ao final é unha canción que canto desde sempre e é a miña lingua. Eu son de Galicia e, se lles gusta, xenial. Se non, polo menos non me quedo coa espinita», sentenza Cristina, que asegura que Lela sempre será a súa canción.