Eva Mayo: «Somos dúas parellas de irmás e cada unha leva case 40 anos en Follas Novas»

Xoán Soler

Admiten, sen abandonar nunca o seu camaradería, que dos 18 empregados da librería Follas Novas, na rúa Montero Ríos, elas catro son as máis veteranas. «Antes era José Luis Colmeiro, pero xubilouse. Somos dúas parellas de irmás e cada unha leva aquí case catro décadas. Entre as catro sumamos case 150 anos vendendo libros», aclara Ana Regueiro, de 60 anos, a libreira que xunto a Eva Mayo, de 55, entrou no negocio en 1986. «Sendo mozas, e mesmo unha aínda estudando o BUP, probamos no verán, gustounos, atrapounos a libraría e quedamos. Ás catro encántannos os libros e falar coa xente. Apréndese a diario», pon en valor. «As maiores viñemos ao ser un familiar das dúas amigo de Rafael Silva, o fundador e aínda hoxe, con 88 anos, alma mater da libraría. As irmás pequenas non dubidaron e incorporáronse hai 35 e 34 anos», engade Eva, aludindo a Isabel Regueiro, de 52 anos, e, a Rosa Mayo, de 50.

«As Regueiro somos de Brión e aínda vimos a diario á libraría xuntas. As Mayo proceden de Negreira e agora viven preto nosa», celebra Ana. «José Luis de broma chamábanos "Las señoritas abril" e "Las riachuelo" polo apelidos Mayo e Regueiro… Aquí sempre houbo moi bo ambiente. Dise que somos como unha familia e é certo. Os fundadores, Rafael, co seu don de xentes, e o seu irmán Amador, quen sempre nos sorprendía cunha comida para os nosos, souberon ensinarnos. Incidían moito no traballo en equipo, por seccións, pero colaborando. Tiñan tamén claro o de abrirse a todas as ideas», continúan. «Aínda lembramos cando Rafael, moi culto, dicía que volvía nun ratiño e podía chamar dous días despois desde Barcelona, onde ficaba tras unha obra», subliñan con cariño. «Unha das cousas máis curiosas que vimos na libraría foi unha Biblia de finais do século XV, das primeiras impresas... No inicio, Rafael ía por exemplares a Madrid. Logo tamén nos mandaba a nós. Deunos responsabilidade. Aquí, e aínda sen transportistas, iamos buscar os libros ao tren e a Castromil... Todo mudou moito», evocan.

«Cando entramos, a carón da libraría había unha tenda de polos. A rúa Nova era a zona álxida da movida. Ás veces, ao rematar, botabamos un baile», apunta sorrindo. «No inicio movíamonos só en dúas plantas. A sección de galego, onde estamos Eva e máis eu, era almacén. Ao non deixar de crecer o espazo de venda e almacenaxe, vivimos moitas reformas», rescata Isabel, e explica que Rosa leva infantil e Ana continúa arriba, onde, tras vender a universitarios miles de manuais de Dereito e Medicina, hoxe aconsella sobre Filosofía ou clásicos. «Asombrarían os libros que nese recuncho se venden a diario, como a gran obra do emperador romano Marco Aurelio ou El extranjero, de Albert Camus...», cita Ana.

«As catro aínda somos da vella escola. Cando nos preguntan por un libro imos aos andeis e o buscamos. Se non aparece, é cando rastrexamos no ordenador. A moitos clientes de toda a vida, mesmo de diario, gústalles tamén vir e remexer. Saben ata onde pode estar o que queren», realzan ao unísono. «Iso tamén pasa con recoñecidos autores... Aínda agora lembramos ao intelectual galeguista Ramón Piñeiro, coa súa cercanía, ou a Torrente Ballester, quen no verán sempre miraba entre os títulos...», sinalan, entre anécdotas. «Aquí vivimos presentacións con colas fóra, moitas en infantil ou de autores como Eduardo Galeano. É curioso tamén que aínda hoxe xente chame preguntando se a libraría en verdade existe ao citala Roberto Bolaño na súa obra 2666, incluso con número de teléfono... Algo simpático son os nomes distintos cos que a xente pregunta por certos libros, como por El infinito en un junco, ou que peregrinos nos pidan cuñar a credencial. Varios fóronse de aquí co selo de Follas Novas», afirman sempre rindo.

«Temos entre as catro unha gran relación, aínda que hai tanto traballo que ao longo do día entre irmás case non nos vemos», resalta Rosa, pondo o foco nas tarefas internas que fan. «O éxito de Follas Novas reside en ser unha libraría de fondo. Un profesor de Filosofía dicía que era como a cova de Alí Babá polos seus tesouros. O escritor Torres Queiruga definíaa como a segunda Catedral, a dos libros», apuntan. «Clientes de hai tempo pregúntannos: "Pero cantos anos tedes?" Xa dicimos que aquí seguimos moi a gusto», acentúan.

---

---