Elena deixou a súa vida en Alemaña para comezar unha nova en Santiago: «Non cambio Galicia por nada»
VIVIR SANTIAGO
Chegou onda o seu noivo Philipp hai pouco máis de dous anos e, aínda que os primeiros meses foron duros, non se imaxina vivindo noutro lugar. Como afección, comparten a súa día a día nunha conta de Instagram que sorprende aos seus seguidores estranxeiros: «Cando veñen visitarnos os nosos amigos sempre nos din que temos unha calidade de vida superior»
06 may 2024 . Actualizado á 17:09 h.Elena e Philipp mudáronse de Alemaña a Santiago no 2021. Viñeron en coche desde Saarbrücken, unha localidade próxima á fronteira con Luxemburgo, cun par de maletas como equipaxe e sen apenas saber falar español. Percorreron os case 2.000 quilómetros que separan ambas as cidades en tres días e, dous anos e medio despois, aínda lembran a viaxe con certa sensación de estrañeza. «Foi raro, ao principio parecían unhas vacacións. Levabamos tan poucas/pouas cousas amais que tiña a impresión de que en realidade iamos por aí dúas semanas», lembra ela. En realidade, levaban meses coa decisión tomada. Emigrar a España sempre estivera nos seus plans —«era algo que quería facer desde pequena e non sei exactamente por que», di ela— e o doutoramento que el ía empezar na USC foi o que decantou a balanza por Galicia. Agora, non se imaxinan regresando ao seu país. «De feito, a primeira vez que volvín despois de habernos asentado aquí, tiven moita morriña», conta Elena.
Iso si, os comezos foron duros. Ela lembra os meses anteriores a emprender a viaxe con incerteza. «Cando o planeabamos tiñamos moita ilusión, pero logo comezaron a xurdir as dúbidas. Sobre todo, para min», rememora. En Alemaña era profesora de baile, a súa gran paixón, e estaba convencida de que ao chegar a Santiago, ao non saber falar español, ía ter que parar a súa actividade. «Para o meu noivo foi máis doado porque non tiña algo que o unise tanto á cidade, pero a min gustábame a miña vida alí», explica. As ganas de cambiar puidéronlle ao medo e, lonxe do que puidese pensar, a oportunidade de continuar no seu chegoulle soa. «Quería seguir no baile aínda que fose como alumna, así que unha semana despois de chegar a Santiago fun preguntar a unha escola que me quedaba preto», explica Elena. Entrou pola porta aspirando a ser aprendiz e saíu como instrutora: «Ese día estiven un intre falando coa xefa e conteille que en Alemaña era eu a que daba as clases. Ela díxome: ‘Podes preparar unha sesión de proba como profesora. Se me gusta, empezas'». E así foi. Á semana de chegar a Santiago, Elena conseguiu o que segue sendo o seu traballo.
Foron as ganas de continuar na academia o que lle fixeron aprender o idioma á velocidade que o fixo. Apuntouse a clases de español meses antes de deixar Saarbrücken, pero ao chegar aquí deuse conta da realidade: as frases que lía nos cadernos pequenos pouco se parecían ás que lles escoitaba aos composteláns no seu día a día. «Para ir ás clases de baile levábame preparada cada palabra que tiña que dicir. Acórdome que, despois dun tempo, empecei a traballar con nenos pequenos. Aí foi cando se me descuadraron os esquemas, porque nunca sabes con que van responder», lembra. Coas horas que pasaba na academia non tiña tempo de apuntarse a clases presenciais, así que se descargou unha aplicación para o móbil. «Estaba a estudar todo o día e logo practicaba cos meus compañeiros», explica, alegando que non foi ata os tres meses de chegar cando se comezou a sentir cómoda conversando nunha lingua que non fose a inglesa.
Á parte do idioma, lembra o duro proceso de atopar piso. Ambos chegaron sen un contrato de traballo que xustificase un salario mensual. Despois de moito buscar atoparon un, pero tiveron que pagar un ano por adiantado: «Se non lembro mal, foron uns 6.000 euros. Era a única opción que tiñamos». Aínda así, a pesar de as dificultades, non cambian Galicia por nada. «O que máis me gusta é que a xente é moi aberta. Din que tampouco tanto, que no sur o son máis, pero a min, vindo de Alemaña, todo o mundo paréceme moi amable», explica Elena. Tamén lle gusta que non sexa unha cidade moi grande pero que, aínda así, teña «moita vida». «Vindo de fóra, chama a atención que haxa tantos bares e restaurantes. Para atopar isto en Alemaña, tes que irte a un sitio como Berlín. A nosa cidade era un pouco/pouo máis grande que Santiago en número de habitantes, pero non había tanta vida», di a alemá.
Conta que en Santiago atoparon algo que alí non tiñan. «O cambio máis grande foi o propio xeito de vivir. Aquí, a vida está fóra», explica, facendo alusión ás rúas repletas de xente, ás terrazas e aos bares: «Sento que a vida non vai tanto de traballar, senón de sentir». Non quere pensar no futuro, pero o que si que ten claro é que, polo momento, non se ve volvendo a Alemaña. De feito, de aquí a uns anos imaxínase en Galicia, pero vivindo máis preto do mar. «Os meus pais xubiláronse e gustaríame traelos aquí máis a miúdo, aínda que fosen uns cantos meses ao ano. Aos meus amigos, aínda que non mos imaxino vindo aquí definitivamente, encántalles isto. Os nosos amigos sempre que teñen vacacións aproveitan para facernos unha visita e dinnos que é moi bonito e a calidade de vida moi alta. Eles non esperan isto. Cando pensan en España vénselles á cabeza a imaxe do sur, non as praias de Galicia», continúa.
Únete á nosa canle de WhatsApp
Seguindo esa premisa, para desmontar os estereotipos sobre o que é España e ensinar ao mundo lugares descoñecidos para a gran maioría de persoas estranxeiras, ambos crearon unha conta de Instagram (@vibeatfirstsight) na que comparten a súa día a día na comunidade. Tamén as súas escapadas á costa que tanto lles gusta. «En Alemaña, se queremos ir ao mar, o máis preto son os Países Baixos e serían unhas catro horas. Non o fas. Aquí é media hora e iso paréceme xenial. Creo que hai moita xente que non sabe como se vive aquí. Eu mesma, antes de chegar, non o sabía. Á xente de Alemaña, polo que nos din, dálles curiosidade», sentenza Elena.