Os absurdos nos pisos de estudantes de Santiago: «Teño o váter dentro da ducha, pero con vistas á Catedral»

Andres Vázquez

A turistificación dos pisos en Santiago de Compostela ten moitas e moi variadas consecuencias, ademais do encarecemento medio da vivenda. A principal para os estudantes da Universidade de Santiago, aínda que a eles tamén os matan os prezos, é que se teñen que quedar coas migallas da oferta, os pisos que ninguén querería. Os seus fogares temporais, polo menos durante o curso escolar, son auténticas casas dos horrores. Con darse unha volta por ningún dos campus e falar con eles basta para comprobalo, pois sen necesidade de escarbar afloran os testemuños que parecen sacados de pesadelos.

Agora ben, este non é un fenómeno actual, aínda que cada vez é posible que se produza con máis frecuencia. Fai xa máis de seis anos que Carlos Torrado e Pablo Castro, coruñeses, alugaron un piso de dous cuartos na zona de San Roque, preto para un estudante de Xornalismo e outro de Historia, como era o seu caso. Abonaban 190 euros cada un por un piso no que non había campá extractora, senón un oco no teito da cociña sen capacidade para aspirar os fumes, nin tampouco wifi, e non porque decidisen non instalala, senón porque o seu piso non tiña cables de conexión. «Eramos dous nenos de primeiro de carreira», reflexiona Carlos, xa co seu título na man desde hai dous anos e correctamente instalado na Coruña.

«O piso que alugamos era extremadamente pequeno, ata o punto de que era raro, pero era ao que podiamos aspirar economicamente despois de que todas as residencias públicas estivesen xa completas», explica Carlos. Pouco despois de entrar a vivir nese piso descubriron que en realidade era a metade dunha vivenda, «pois soamente tiñan wifi e teléfono as nosas veciñas, tamén cun piso inusualmente pequeno». Efectivamente, o cableado e todas as tomas quedábanse do outro lado da parede debido á avaricia duns caseiros que habían tabicado o seu piso para convertelo en dous e así sacarlle o dobre de rédito. «Para que puidésemos ter acceso ao cable, e á rede, había que facer obras, así que os caseiros se negaron».

Dúas universitarias sálvanse «por milésimas» de que lles caia amais o teito do seu piso de alugueiro en Santiago

cinthya martínez / i. c.

Hai caseiros que recortan pisos mentres outros lles pon un dúplex ás súas inquilinas. É o caso do piso que ocupa a día de hoxe Laura Piñeiro, de Vilagarcía. Está a facer as prácticas do seu máster en Bertamiráns e por iso volveuse a mudar a Santiago, onde ata fai un par de anos estudaba Comunicación Audiovisual. Na súa vivenda de dous pisos teñen que moverse dun a outro polas escaleiras do edificio ao non haber comunicación interna. Laura vive no de arriba onda outros tres mozos en total, pagando entre todas 800 euros ao mes. «Aínda pagando o que pagamos, os propietarios non me quixeron arranxar o estor da miña fiestra, uns 25 euros».

Hai máis secretos, que dous pisos dan para moito menos… para un baño. Laura e unha das súas compañeiras do piso de abaixo comparten un que ten integrados a ducha e o inodoro, formando parte dun mesmo todo por falta de espazo. Está abaixo, co que o mozo vilagarcián debe subir en toalla desde a ducha ata o seu cuarto polas escaleiras exteriores. Pero ese detalle de que o retrete sexa a ducha e a ducha sexa o retrete non debe pasar por alto: «O chan está sempre mollado, loxicamente ao ser unha ducha, así que entrar con zapatillas faise complicado e con zapatos tamén, ao deixar todo o chan perdido coa sucidade da rúa que fai atascar moi facilmente o desaugadoiro». Iso si, o baño ten vistas: «Teño o váter dentro da ducha, pero con vistas á Catedral».

Como é posible que todo isto poida estar a ocorrer? Santiago carece de oferta de pisos para alugar, ben sexa porque se dedican ao sector turístico do diñeiro rápido ou ben porque os seus donos (moitas veces grandes propietarios como empresas ou bancos) téñenos baleiros a propósito. Deste xeito, aínda os que non valen para vivir, alúganse, de maneira que os arrendadores pódense saltar o paso de arranxar os seus pisos dun ano para outro. E todo iso mentres o mercado cada vez encarece máis.

 

Santiago, cidade húmida

Ruth Alfonsín sae da biblioteca Concepción Arenal tras repasar algúns temas despois de clase. Esta ribeirense está a acabar Relacións Laborais e xa leva uns cantos anos en Compostela. «A primeira vez que busquei piso en Santiago ensináronme un ático que tiña moitas paredes revestidas de madeira… Todo ben se non fose polos bolos impresionantes que tiñan a causa da humidade, ata o punto de que os enchufes sobresaían do propio muro», expón a estudante. Non hai que ser electricista titulado para darse conta dos enormes riscos que se poderían chegar a correr nese piso máis nada que por pór o móbil para cargar.

«Por esa vivenda, que ademais tiña a campá extractora totalmente rota, queríannos cobrar como 850 ou 900 euros ao mes, porque era un piso de cinco cuartos». Ruth, evidentemente, escapou de alí, aínda que hoxe tampouco vive precisamente nun palacio: «A miña familia é numerosa e somos tres irmás as que estamos a estudar fóra, de tal modo que non me queda outra que compartir cuarto cunha delas para que a miña familia poida aforrar».

«Un piso tiña o inodoro na terraza»

Daniel Bernardo / S. L.

De igual modo que Ruth, no piso que o ano pasado ocupaba Raquel dos Santos o problema tamén eran as humidades. De Viveiro, chegou a Santiago hai xa catro anos para estudar Relacións Laborais, onde coñeceu á anterior protagonista (queda claro que non hai que buscar moito: dúas amigas, dúas historias que contar). No caso que presenta Raquel a principal afectada é a súa compañeira de piso, que non tivo máis remedio que vivir con toda a súa roupa amais do escritorio do seu cuarto durante meses. Por que? «O seu armario estaba farto de humidades e o proceso para arranxar o problema e pintar de novo as paredes foi moi lento». Isto débese non tanto á reparación, que tamén, senón a que na inmobiliaria lles daban longas cando lles expuñan o problema. «E co que pagabamos, ben poderían moverse antes».

Falar coa inmobiliaria é como falar coa parede

Sentados preto da porta da Conchi atópanse Carlos e Carmen, dous estudantes dun máster en Psicoloxía. Están en pleno descanso do seu día de estudo e traballo e aproveitan para falar das súas experiencias habitando Compostela. «Pasei dous anos da carreira vivindo nun mesmo piso, que tiña caruncho nun dos armarios», relata Carlos para abrir a veda. A compañeira de piso que vivía nese cuarto tiña que varrer cada noite os bichos que caían da armario e botar o correspondente insecticida, pagado do seu peto, pois a inmobiliaria tardou meses en facerse cargo do problema a pesar das chamadas diarias que estiveron a facer. «A escusa máis recorrente era a de estrañarse cando lles diciamos que o técnico que ía vir a reparar o problema aínda non se presentou no piso». Ata que Carlos e as súas compañeiras non ameazaron con deixar de pagar a renda mensual ninguén se fixo cargo do problema. O estudante sentencia tallante o que se lle pasa pola cabeza: «Aínda que sexamos estudantes non queremos vivir en…».

«Na merda», córtalle Carmen, para rematar a frase do seu amigo. Este é o primeiro ano que vive fóra de casa, pero recoñece que lle custou atopar un piso en condicións para cursar este máster que está a facer na Universidade de Santiago: «Había unha chea de anuncios, pero ou non contestaban as chamadas ou directamente os pisos eran inhabitables». Actualmente recoñece que tivo sorte, pois ela trata co seu caseiro sen o intermediario inmobiliario, polo que todo funciona moito máis fluído e os problemas soluciónanse antes. «Xa non pedimos sequera estar cómodos ao 100% no piso que alugamos, pero non sei, ao 80% polo menos deberiamos poder estalo».

---

---

---