O neno que xogaba no parque co aro da súa irmá e acabou sendo Campión de España de Ximnasia Rítmica
AMES
O amiense Iván Gutiérrez, veciño de Ou Milladoiro, asegura que esta disciplina deportiva axudoulle a gañar máis confianza á hora de relacionarse con novas persoas
10 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.Mide pouco máis de 1,60, pesa entre 50 e 55 quilos e aos seus case 15 anos (cúmpreos o próximo mes) di que se pasaría o día enteiro facendo xiros, saltos, splits, practicando coas mazas, a pelota, coa cinta, a corda... Iván Gutiérrez Mosquera xa ía de neno ao parque co aro da súa irmá maior e este veciño de Ou Milladoiro (Ames) acabou sendo campión nacional de ximnasia rítmica. El e outro amiense, Cosme González, ambos os do club Rítmica Compostela, subíanse todo o máis alto do podio hai unhas semanas en Guadalaxara, constatando que non só hai cabida para os mozos na ximnasia artística senón que ademais poden despuntar nun deporte que gozan como a que máis.
Lembra Iván que creceu vendo á súa irmá, Irene —quen leva 3 anos—, facer pinchacarneiros na casa. Como parte dun xogo infantil, el empezou tamén a probar «e resulta que se me daba ben». «A miña nai propúxome apuntarme ao seu club e comecei na modalidade de ximnasia acrobática con 4 anos», explica. Aos 6, iniciouse na competición e foi ao seu primeiro campionato nacional ao pouco tempo, en Granada, no que quedou cuarto. «A partir de aí púxenme a adestrar máis a fondo en acrobática. En sexto de primaria metinme tamén a facer tamén ximnasia rítmica porque unha adestradora díxome que probase e empezoume a gustar. E, entre primeiro e segundo de ESO, deixei a acrobática para centrarme ao cento por cento na rítmica, tanto a nivel individual como en conxunto», relata o mozo. O ano pasado xa obtivo en Castelló unha medalla de bronce no Campionato de España individual e este 2025 rematou de coroarse. Estes dous podios nacionais súmanse aos que conseguiu ente o 2021 e o 2023 en acrobática, para engrosar un currículo deportivo que xa require a súa propia vitrina de metais e trofeos.
Asegura Iván que está bastante igualado a nivel xeral coa súa irmá en canto a logros e que nunca houbo entre eles rivalidade: «Aínda que cada un ten o seu conxunto e a súa categoría, saber nunha competición que ela tamén está aí sempre me axudou bastante, aínda que xusto este ano deixouno e de dá moita pena porque é moi bonito estar os dous no mesmo deporte». Conta o mozo ximnasta que, «por sorte, a min nunca me dixeron nada por ser mozo e practicar rítmica, pero igualmente hai moitos prexuízos... o único problema que vexo é que non poidamos competir a nivel internacional os mozos». Non é dos que vaian facendo alardes polo patio do colexio, pero tampouco se esconde, e loce as mallas e abelorios con normalidade e sen arrastrar vergoñas nin prexuízos impostos.
A súa nai, María, destaca o bo ambiente e o apoio que existe entre os pais nos polideportivos. «Fóra deles, creo que calquera mozo que faga este deporte tivo que recibir nalgún momento algún mal comentario. Como pais, nós tivemos certo receo ao principio polas críticas que podía recibir, aínda que o apoiamos sempre», engade. Resultou ser unha valiosa ferramenta para que Iván gañase máis confianza e vencese a súa timidez innata fronte a descoñecidos: «Axudoume a coñecer xente e a relacionarme con outras persoas». «De portas para fóra pode parecer moi sociable e botado cara adiante, pero por exemplo nunca quixo ir a un campamento porque non é capaz de durmir con estraños. Con todo, este ano cambiou de instituto e a todos sorprendeunos o ben que se integrou desde o minuto un no IES Xelmírez I», di con orgullo a súa nai.
Iván sempre foi un menor moi inquedo, cariñoso e empático. «Sempre está pendente de que todos esteamos ben», apunta María, quen comenta que cando comezou o seu fillo para adestrar co Rítmica Compostela no ximnasio Squash os sábados pola mañá atopou alí a súa gran paixón. Ademais, engade el, «os ximnastas do club teñen moitos valores e isto axuda a mellorar como persoa, incluso a atoparte con xente que non te imaxinabas que podería chegar a ser a túa amiga». Desde que se pasou á rítmica, María Cañabate converteuse na súa adestradora principal, «aínda que ela sempre estivo aí para apoiarnos, incluso cando facía acrobática. É unha persoa á que lle podes contar os teus problemas e vaiche a dar un bo consello. Quérenos como aos seus fillos».
O que máis goza Iván son os exercicios co aro, a pelota ou as mazas, que é o que máis practica desde pequeno. A cinta é o que máis se lle atragoa, aínda que a base de botarlle horas cada vez domínaa mellor. E, se pode, saca tempo para outros deportes que tamén lle gustan, como o vóley, nadar, correr... «Son un mozo bastante saudable en todos os sentidos, incluída a alimentación. Gústame a froita, por exemplo, pero se me apetece un cacho de chocolate mo como. Non son nada estrito nese sentido», aclara.
A súa seguinte meta? «Mellorar en todos os ámbitos deportivos e conseguir máis medallas», responde un mozo disciplinado que o ten moi claro no deporte pero non tanto no académico. «Non teño nin idea que quero ser de maior... quero ser adestrador, pero non sei aínda a que quérome dedicar. Se tivese que elixir unha materia favorita, igual sería Bioloxía ou Educación Física», apostila.