Javier Andrade: «Deixei o traballo para que a única droguería da zona vella de Santiago non morrese»

SANDRA ALONSO

Lembra que hai catro décadas, cando a súa tía Dora Rial e a súa nai María abrían en Casas Reais a Droguería Otero, para moitos clientes el era "o neno''. «Aínda hoxe, ao verme tras o mostrador, pregúntanme: "Pero ti eras aquel rapaz que se pasaba ata unha hora co bocadillo da merenda na tenda?"», engade sorrindo o santiagués Javier Andrade, hoxe de 48 anos, evocando como mentres estudaba no colexio dá Sionlla e logo no IES Xelmírez II pasaba as tardes estudando no negocio familiar. «Logo traballei 26 anos na Finsa. Estaba moi contento, pero sen nunca deixar de vir por aquí e axudar a despachar. Este traballo gústame tamén... Ao xubilarse primeiro a miña tía e, no pasado xaneiro, a miña nai, non o dubidei. Pedín unha excedencia, deixei o traballo e collín a droguería. É a unha única da zona vella compostelá e non quería que morrese. Os comercios tradicionais aínda dan, no meu caso, para un soldo… Anima, ademais, ver o agradecemento dos veciños que aínda viven pola contorna e che din: "Se pechas tamén ti, onde vou ir?"», defende mentres atende a sucesivos clientes que lle piden asesoramento sobre produtos e que, coa familiaridade do día a día, tamén lle relatan a súa vida.

«Na década dos 80 ás 10.00 horas xa entrarían máis de 50 clientes», deslizan risoñas Dora e María. «Nós arrincamos noviñas. Por iso, hai quen coñece á droguería como a das chicas», evocan.

Ambas as comezaron moi mozos a traballar en comedores universitarios, como no do Burgo dás Nacións. «En 1981 e mentres eu buscaba un novo emprego, o meu marido, Severino Otero, pensando en min, colleu o traspaso do Ultramarinos Otero, que era do seu tío. Meu home é construtor e vía a gran demanda que había de pintura e de papel pintado. Pensamos nunha droguería por iso e tamén porque era un negocio que funcionaba. Na zona histórica chegou a haber cinco», reflexiona Dora, repasando no alto nomes de negocios emblemáticos como o de Pérez Labarta ou Mayo. «Recollemos o apelido Otero para o comercio. O letreiro é aínda o do inicio», recoñece sobre un negocio de 70 metros cadrados que pouco mudou. «Nós fomos na zona a primeira droguería de autoservizo. A xente buscaba polos estantes o que quería e o collía. Moitos valoraban os descontos que faciamos e a confianza de dicir: "Apúntamo aí"», rememora María, quen se uniu ao comercio en 1984, tres anos despois. «Neses 80, na véspera de Reis, tiñamos tanta xente que nin iamos a comer, e con colas fóra», repasa sobre uns inicios nos, que coa axuda de Severino —«Aínda que eu aos poucos», ri el—, eran necesarios tres traballadores.

«Neses tempos por Casas Reais aínda pasaban coches e a xente podía mercar e levar neles bañeiras ou botes de pintura de 5 quilos. Algo tamén decisivo era a próxima Praza de Abastos, á que acudía moitísima xente dos arredores. Mesmo as praceiras que vendían fóra nunca nos fallaban. Os xoves e os sábados isto enchíase», sinalan as fundadoras. «Para os estudantes saían a diario produtos de limpeza ou vasoiras. Hostaleiros de bares cercanos, como Casa Manolo, eran aquí habituais», enlazan.

«Neses comezos dicíannos que vendiamos máis cosméticos que os almacéns El Pilar», apuntan aludindo á primeira grande área comercial do centro histórico. «De colonias como Varon Dandy saían máis de dez ao día. Aínda hoxe xente vén buscar botellas de litro», mostra Javier mentres admite como reteñen clientes que tanto preguntan por produtos que se deixaron de fabricar hai anos e que eles conservan ou por outros que non atopan, como cera para mobles ou maquinillas de afeitar. «Sulfatos no verán, veleno para caracois e ratos ou paraugas son produtos moi demandados. Depende dos meses, pero temos máis de 100 clientes diarios... Os peregrinos alégranse ao ver un comercio dos que din que xa non quedan», sostén desde un negocio aínda sen redes sociais.

«Si barallo a opción de levar produtos a domicilio. Hai que renovarse... Pero, por agora, estou contento», resalta. «Fáltame coller algo de rodaxe, pero cando por exemplo alguén me pregunta como se fai xabón na casa, algo para que o sempre mercaban aquí produtos, chamo ás miñas asesoras», salienta mirando con cariño a María e Dora.

---

---