A impresión en 3D abre un mundo de posibilidades neste pequeno paraíso friki de Santiago

Patricia Calveiro Iglesias
Patricia Calveiro SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO

Marcos Pereiros en Vakaloura (en la Algalia de Arriba 46), un negocio cuyo nombre hace un guipo a su infancia, dice: «Mi padre era médico en la prisión de Monterroso y yo me crie allí hasta los 6 años. Ese centro penitenciario se llama Vacaloura [por el monte en el que se asienta], que además es un coleóptero muy chulo y con mucha historia». Y, aunque él cambió la grafía para distinguirse de la antigua tienda de manualidades que había en el Ensanche compostelano, aún siguen llamándole para pedir materiales de pintura o preguntando por el santuario de animales homónimo.
Marcos Pereiros en Vakaloura (na Algalia de Arriba 46), un negocio cuxo nome fai un guipo á súa infancia, di: «O meu pai era médico na prisión de Monterroso e eu crieime alí ata os 6 anos. Ese centro penal chámase Vacaloura [polo monte no que se asinta], que ademais é un coleóptero moi chulo e con moita historia». E, aínda que el cambiou a grafía para distinguirse da antiga tenda de manualidades que había no Ensanche compostelán, aínda seguen chamándolle para pedir materiais de pintura ou preguntando polo santuario de animais homónimo. DAVID SESTO

Manuel Pereiras xunta as súas dúas paixóns na súa tenda do centro histórico, Vakaloura

16 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.

Por porta de Vakaloura entran todo tipo de persoas en busca de solucións a medida: o que perdeu a tapa do mando, o que necesita unha nova manilla para a autocaravana ou calquera outra peza que descatalogada que xa non se fabrica. Nesta tenda da Algalia de Arriba, en pleno centro histórico compostelán, contan con catro impresoras 3D que abren un mundo de posibilidades, incluso para o deseño de interiores, xa que poden crear desde unha lámpada cunha determinada forma ata materializar a idea que un ten remotamente na cabeza. «Ademais, aquí fago sublimación e corte e gravado láser para personalizar o que sexa: unha cunca, un felpudo, enxoval do fogar... Estamos especializados na alta personalización», di Manuel Pereiras, un lucense de 40 anos que vive desde os 6 na capital galega.

El uniu no 2018 os seus dúas grandes paixóns neste establecemento, o cal ofrece todo tipo de «merchandising friki». Explica que, aínda que estudou un ciclo orientado coa construción, no seu día fixo un curso en Barcelona de software de animación e modelado: «Aí foi cando entrei en contacto coa modelaxe en 3D e empecei nisto como hobby, porque me permitía levar á realidade as cousas que tiña deseñadas no meu computador. Eu son moi fanático da tecnoloxía, encántanme todos os aparellos, e acabei comprándome a miña propia impresora 3D, que por aquel entón eran moi caras, moi lentas e arcaicas»

Ese vello modelo co que comezou todo, unha Anet A8, está exposta en Vakaloura xa que para el ten un gran valor sentimental. «As impresoras 3D tiveron unha evolución incrible nestes anos. Son dez veces máis alcanzables e accesibles. Agora veñen con todo tipo de aplicacións e sensores que se autocalibran... traballan case soas; e os materiais pasaron de ser derivados do petróleo a un biopolímero (PLA) biodegradable, compostable e que apenas contamina», destaca un emprendedor que usa esta tecnoloxía para facer figuras inspiradas en videoxogos ou personaxes do cine e das series (desde un chaveiro de Beetlejuice ata un pousavasos dO Señor dos Aneis).

Manuel presume con orgullo do seu lado friki, que para el —máis que ter unha connotación negativa— é «síntoma de cultura». «Entre a xente da miña xeración, os nenos dos 80 e 90, hai unha nostalxia que nos leva a volver ter as figuras da nosa infancia, como Hei-Man. Gusta moito todo o mundo de Star Wars, e é algo que pasamos de pais a fillos, pero tamén está moi de moda entre os máis mozos o anime xaponés: One Piece, Naruto...», apunta un autónomo ao pé do Camino ao que felicitan habitualmente peregrinos de distintas cidades e países polo seu pequeno paraíso friki en Santiago.

DAVID SESTO

Recoñece que competir cos prezos das grandes superficies é imposible para os minoristas, aínda que reivindica que se siga apoiando o comercio local e fágase «un esforzo por comprar nel sempre que sexa posible, porque todo o diñeiro que a xente se deixa na miña tenda eu gástomo na panadería, o perruqueiro e a farmacia que teño ao lado e iso é bo para a cidade».