Maite Rey, directora da Aula Hospitalaria do CHUS: «Estar aquí ponche os pés na terra»

Miles de persoas acoden a diario ao Hospital Clínico de Santiago. Só unha minoría sabe que, no seu interior, existe unha pequena escola. Unha especie de oasis educativo onde os nenos, aínda que vistan pixama, seguen aprendendo. Alí teñen a oportunidade de seguir sendo nenos. Desde hai tres anos, a cargo deste particular centro atópase Maite Rey, cuxa vinculación co Aula Hospitalaria do CHUS naceu cando aínda era unha nena que apenas levantaba un palmo do chan: «A miña nai traballaba aquí e deixábame nela con Ruth —a anterior responsable—. Para min este sitio é pel. Sempre quixen acabar aquí. Encántame, gozo do meu traballo».

Cada ano, uns 70 nenos, que van desde os cero aos 16 anos, chegan ás mans de Maite Rey e ás de Natalia Fernández, que se encarga dos de secundaria. «Temos nenos que levan un ano ingresados porque non son capaces para comer. Outros, porque padecen leucemia. Agora hai moitos casos de saúde mental. Non logran ir ao seu colexio e acaban facendo o proceso de readaptación a través de nós».

Libran as súas batallas en silencio, pero necesitan tamén esa normalidade que só crea a rutina. Como o resto de nenos, os alumnos da Aula Hospitalaria tamén aprenden e fan os seus exercicios. «Estar aquí ponche os pés na terra e axúdate a relativizar os teus problemas. Velos pelexar e isto convértese nun luxo», precisa Rey, quen enumera as particularidades dunha escola completamente diferente: «O contido aquí non é o importante, o valioso é o neno. Iso é o que boto de menos na educación, que o neno deixa de ser o protagonista da súa propia aprendizaxe. Aquí si o é, por iso gozo moitísimo o meu traballo. Dános moita alegría que eles sigan sentíndose membros da comunidade educativa, que os teñan en conta». Aínda que acoden á Aula Hospitalaria, os alumnos seguen vinculados os seus centros ordinarios, que son os encargados de avalialos. Esa conexión, admite Rey, tamén os axuda a seguir pelexando.

Ela sempre soubo que quería ser profesora no Hospital Clínico: «Gústame a inclusión, a atención á diversidade. Gústanme os coles inclusivos, multinivel e que non quedan só no contido». Como traballa entón o do CHUS? «Con respecto cara aos alumnos. Cando entras aquí debes querelos, que se sintan cómodos e seguros. Que saiban que van ter a unha persoa ao lado que vai pelexar por eles ata o infinito e máis aló. Que saiban que es o seu acompañante, o seu facilitador, o seu guía, que vas marcarlles un camiño e camiñar con eles. Ao final non fai falta saber formular o óxido ferroso para vivir, pero si fai falta estar san», responde Rey, que avoga pola empatía como o camiño adecuado para levar a cabo o seu traballo: «Ás veces cústame moitísimo conter os meus sentimentos, pero se ninguén fixese este traballo, este servizo non existiría. Ninguén está libre de que un fillo ou un sobriño rompa unha perna ou sufra unha enfermidade. Creo que é importante estar aquí para darlles normalidade, dentro dos problemas. A empatía hai que utilizala para actuar. Non podes dicir, non vou velos sufrir porque é duro. Ven aquí e axúdaos, acompáñaos».

Os últimos avances

Tras a súa chegada á Aula Hospitalaria, intentou modernizar o espazo, que conta coas últimas innovacións: «Cambiamos o mobiliario para que fose flexible. Aquí todo pódese mover e adáptase dependendo da actividade que teñamos. Contamos con impresora 3D, temos robots, abrimos o noso Instagram. Incluso temos a nosa propia mascota, que estivo en Singapura, Copenhague, Tenerife…». En definitiva, ferramentas para sentirse nenos. Iso é o que máis necesitan.

---

---

---