O Compostela cambia a ilusión pola preocupación

SANTIAGO

Sandra Alonso

O proxecto, que arrincou con altas expectativas e poucas obxeccións, non colle velocidade de cruceiro e perde altura

28 mares 2024 . Actualizado ás 19:39 h.

No deporte ninguén ten a fórmula do éxito. Tanto hai proxectos modestos que se crecen e renden por amais do agardado canto equipos que empezan en todas as quinielas de favoritos e renden por baixo do agardado. E esta última tesitura é a que vale para o Compostela, a medio camiño entre a zona de promoción de ascenso e a de descenso, envolvido nunha dinámica que abre as portas á preocupación. Só nunha ocasión foi capaz de encadear tres vitorias seguidas. Agora está nun refacho de dous empates e tres derrotas.

As fichaxes de verán, con mención especial para o de Manu Barreiro, foron ben recibidos pola afección. Os do mercado de inverno, todos futbolistas con experiencia na categoría, parecían chamados a darlle ao equipo o impulso que lle estaba faltando para meterse de cheo na zona nobre.

Pero nada saíu segundo o agardado. E non por inmobilidade. Manel Menéndez foi o elixido para capitanear o proxecto desde o banco. Foi fiel á súa proposta. Non é un apóstolo da posesión de balón. Prefire chegar máis veces e máis rápido á área rival que facelo a través de longas combinacións. Foi destituído na sétima xornada.

Colleu as rendas Míchel Alonso, e parecía que o equipo quería reaccionar. O técnico ferrolán probou diferentes combinacións no once inicial e varios sistemas. Inclinouse por tratar de levar o peso dos partidos en campo rival, pero aquel foi case máis un desexo que unha realidade. E acabou presentando a dimisión, vendo que o equipo non só non collía voo senón que estaba a perder altura.

Agora o desafío de dar coa tecla está en man de Antón Permuy, adestrador que coñece a casa, que viña facendo unha gran campaña nos xuvenís e que tamén estaba integrado no corpo técnico de Míchel Alonso. Empezou cun bo golpe en Cayón. Ás veces é o mellor xeito para tomar nota, e nada máis indicado contra a autocompracencia, se coubese ese risco. En última instancia, os adestradores están sempre en mans dos seus xogadores.

Para a directiva o reto é outro. Esta tempada aínda pode acabar moi ben. Ou moi mal. Ou envolta nun manto insustancial. Pero, calquera que sexa o devir do equipo, con leste son xa tres cursos seguidos nos que vai asinando unha traxectoria menguante.