Explotou a orde e o contragolpe cun equipo novo e infestado de estrelas que pode abrir unha era
16 jul 2018 . Actualizado ás 20:32 h.Tan xusto como antigo. Cun equipo novo e cegador polo número e a variedade das súas estrelas, Francia gañou o Mundial de Rusia cun exercicio de sobriedade e eficacia. O campión rescata un vello modelo, o da orde, a solidariedade e o contraataque. Tamén viviu do balón parado e do fallo do rival. Non remata aí a proposta dos bleu, que se enriquece de matices grazas a futbolistas sensacionais como Griezmann, Varane, Pogba, Kanté, Mbappé e ata o suplente Dembelé. Un equipo tan novo e profundo que pode abrir unha era a partir de agora. Porque a escola francesa, talvez a estrutura formativa máis rica do mundo, non deixará de producir prodixios para alimentar a substitución.
Todo o contrario sucede con Croacia . Un país pequeno, sen estrutura e cuxa selección ten un mérito indiscutible. Un equipo valente e veterano que desperdiciou onte a súa gran oportunidade, con referentes como Modric (32 anos), Rakitic (30) e Mandzukic (32) máis aló da trintena.
O triunfo de Francia interrompe o éxito do modelo que representaron primeiro a España de Sudáfrica 2010 e logo a Alemaña do Brasil 2014. A posesión de balón e o protagonismo dos centrocampistas creativos figuraba no centro da idea. Un paradigma que xa cuestionou o título europeo de Portugal no 2016 e que agora discute a selección de Deschamps. Nunca houbo dúbida de que non hai un único camiño válido cara ao triunfo, e o seu éxito desencadeará por imitación un regreso ao fútbol de equilibrio e contragolpe.
«O estilo e a cultura que foron belos por momentos, irresistibles noutros, parece que chegaron ao seu fin», avanzou The Guardian despois do desastre da España amanerada dos 1.029 pases cara a ningunha parte. A corrupción dunha idea.
O Mundial de Rusia deixa, como tantas outras veces tamén, un exemplo alternativo. Ao final a selección de Roberto Martínez foi a que achegou algo novo. Cunha terceira vía edificada sobre o balón e a verticalidade. Cun fútbol interesante nacido dun debuxo que parecía en retirada, o 3-4-3. E cun adestrador hábil para ler partidos e dar versatilidade a unha selección que cabalga sobre un fenomenal grupo de mediapuntas. Salvando as distancias, a súa caída remite ao aplauso que recibiron outras seleccións derrotadas: a Hungría de 1954, a Holanda de 1974 ou a Brasil de 1982. Pero a copa recae na Francia campioa de Deschamps. Con xustiza, e cun vello libreto.