Manuel Sanabria, realizador: «Unha ficción sonora é máis sinxela e rebuldeira que unha serie ou unha película»

Acaba de estrear A coleccionista en Prime Vídeo, serie que se estreou este verán como película en cines. Manuel Sanabria é tamén o director da ficción sonora Apocalipse Z: O principio do fin, que adapta a primeira novela do pontevedrés Manel Loureiro.

—Como é cambiar o chip de dirixir unha película ou unha serie a unha ficción sonora?

—Ten unha parte moi distinta e outra no fondo que é moi similar. É bastante máis sinxela e rebuldeira que unha película ou unha serie, onde obviamente tes que estar moi pendente, primeiro, dun equipo de setenta persoas que está atento a todo o que vas dicindo e a todas as preguntas que vas respondendo e, logo, tes que estar moi pendente de todo o visual. Nunha ficción sonora tes a sorte de estar como moito catro persoas nun estudo de gravación e iso permíteche que te poidas centrar infinitamente máis no acting e xogar e traballar co actor, coa actriz. Nese sentido, a verdade é que é un luxo porque che permite centrarte exclusivamente niso, no acting e no traballo cos actores.

—Ademais, imaxino que se pode ser máis fiel ao libro, non?

—Si, claro. Ao final, a ficción sonora de Apocalipse Z son case seis horas, mentres que na adaptación a película que se fixo, como é lóxico, tes que deixar fóra moitísimas cousas. A ficción sonora é moito máis fiel porque che permite deixar moi pouquiño fose. Está case todo o que ocorre na novela, que é unha novela que a min encantábame e que coñecía desde que se publicou, na ficción sonora e iso é unha sorte, incluso, para Manel Loureiro, que ha visto que o que escribiu hai anos está nunha ficción sonora.

—En todo caso, non debemos confundila cun audiolibro.

—Non, que vai. É moi distinto. Un audiolibro é exclusivamente un actor ou un lector que le un libro e, neste caso, non só é unha ficción sonora, senón que, ademais, foi unha aposta moi forte de Amazon. É o que eles consideran unha superprodución. Son moitas semanas de efectos de son, niveis sonoros, Dolby Atmos... pasaron máis de vinte actores, a maioría deles galegos porque se quería respectar toda a esencia que ten a novela e, ao final, é o máis parecido a unha superprodución de cine levada a unha ficción sonora onde non só se recrean os diálogos, senón que se recrean todos os efectos de son, os ruídos dos zombis, as explosións, absolutamente todo e con calidade Dolby Atmos, que é a última tecnoloxía que hai agora.

—E introduciu algo da súa colleita no guion?

—Si, hai ningunha hai algunha novidade que se incluíron respecto á novela, pero sempre conversándoo con Loureiro. Como pasaron tantos anos, hai algunhas chiscadelas, incluso, mencións ao covid, que, naquel momento, aínda non é estaba. E hai algúns personaxes novos, algunha trama nova, pero poquita cousa porque por iso que comentei. Xa que había a oportunidade de ser moi fiel á novela, queríase respectar.

—Unha das diferenzas que eu apreciei con respecto ao libro é que se na novel se informaban exclusivamente por medios tradicionais, na ficción sonora tamén o fan por X.

—Ao final, todo pasa moi rápido e o mundo cambiou moito desde que se publicou a novela ata o de agora. Lina no seu día e agora volvina a reler para dirixir a ficción sonora e efectivamente como cambiou o que son as redes sociais. Aínda que a min o que máis me impresionou ao ler agora a novela é como se ía contando como estalaba unha epidemia vírica e é tal cal como ocorreu anos despois co covid. Eu dicíame: «Hostia, é que parece que é completamente adiantada». Ía paso por paso como foi, como empezou nun país, saltou a outro, aquí seguro que non chega... Primeiro caso, de súpeto, tal sitio, tal cidade, vaise estendendo... Tal cal como o contou Loureiro hai case dúas décadas.

—Previamente a «Apocalipse Z: O principio do fin» xa dirixira outra ficción sonora, ten previsto volver a este medio nun futuro?

—A min encántame. Se teño a sorte, por suposto, repetirei. Esta é a segunda ficción sonora porque xa dirixín unha ficción sonora de terror de Historias para non durmir. A verdade é que quedamos todos moi contentos e oxalá en breve estea a repetir. Agora mesmo estou a dirixir unha serie de ficción convencional, pero creo que si, que volverei á ficción sonora porque, como che digo, paréceme que é moi gratificante e todos quedamos moi contentos.

---

---

---