Iván Rodríguez, DJ Repunante: «Os vellos roqueiros non morremos, pero cada vez somos menos»

Creceu escoitando moito rock e moita música negra porque era a que lle gustaba aos seus pais. E segundo foi crecendo foi descubrindo novos estilos, para quedarse co que el define como música vella: rock'n'roll, funky, soul e discos dos cincuenta, os sesenta e os setenta. É o que agora, cumpridos os 40, ofrece nas súas sesións como DJ Repunante.

Vaiamos ao principio. Iván Rodríguez Herrero (Oviedo, 1984) comezou a picar con apenas 15 anos, os sábados pola tarde nos bares da súa cidade natal. Pór música para outros converteuse nunha afección que compaxinaba cos estudos de enxeñería. E despois co traballo. Pero chegou un momento no que se lle fixo bóla. Porque picar require de moitas horas previas de escoita para atopar os temas e, no seu momento, incluso moitas viaxes para atopar os discos que quería. Así que o deixou durante un tempo. Volveu hai uns anos, xa coas ideas máis claras: «Petisco onde eu quero, a música que eu quero». E só con vinilo. «Nos cincuenta, os sesenta e os setenta era o formato que había», sinala. «Gústame ir a mercadillos a buscar discos, limpalos na casa... Ademais, o son do vinilo é máis cálido». Recoñece que iso non significa que sexa mellor, pero si distinto e especial. E engade: «A maxia de buscar un disco e polo é outro rolo». Nada que ver coa oferta dixital. A día de hoxe con internet tes mil cancións novas ao día, pero non é o seu. El busca sorprender, achegar ao público non só as cancións de James Brown que están na memoria discográfica colectiva, senón ese tema do curmán de Brown de cuxa existencia case ninguén sabe pero que era incluso mellor que o artista internacionalmente recoñecido.

A súa colección suma máis de 1.800 discos, segundo revelou o inventario que fixo a finais de verán. Nela destacan dous vinilos moi especiais: unha versión de Aerosmith cun grupo de rapeiros que só se vendía nos Estados Unidos —do que conta apenado que se le rajó fai un par de meses, mentres o limpaba, pero que aínda confía en recuperar— e un son cubano que só se distribuíu no Xapón. E desde alí tróuxoo. Segue indo a feiras, pero recoñece que nos últimos tempos o formato púxose de moda e os prezos disparáronse. «Eu teño auténticos discazos que me custaron dez céntimos e agora están en catro euros», explica. Porque todo é segunda man, cando non terceira, cuarta ou quinta. Recoñece que o tempo que antes dedicaba a viaxar para ir a mercadillos agora resérvao para mergullar por internet desde o sofá.

Foi nunha sesión, hai uns anos, cando xurdiu o seu alcume. «Estaba a picar nun estudo de tatuaxes de Vigo, Sputnik, dun amigo meu. Era unha festa tranquilita pero eu paseime un pouco de volume e o dono pediume que a baixase. Contesteille unha barbaridade e el dixo: Que ‘‘repunante'' es! E quedou», explica.

Nos últimos dous anos converteuse nun habitual na Cova dá Capitá e Barbudos no Barco, na Ruela de Viana do Bolo e nalgún local alternativo de Ponferrada. E tamén lle chaman de moitas festas privadas. En todo caso, recoñece que non traballa moito. «Tampouco quero. Isto é o meu pasatempos, a miña forma de quitarme o estrés. Ademais, Valdeorras é pequeno, entón se picase cada fin de semana a xente aburriríase». Sabe que a súa música non é para todo o mundo, pero tamén recoñece un público fiel: «Os vellos roqueiros nunca morremos, pero cada vez somos menos».

 

Hai dous anos instalouse no Barco para estar cos seus avós: «Vinme ao paraíso»

As raíces de Iván Rodríguez Herrero son valdeorresas. A familia do seu pai é de Seadur (Larouco) e a da súa nai do Barco, así que desde pequeno viña á comarca de veraneo e tamén en Nadal. Pero nunca residira na comarca ata fai un par de anos.

Todo xurdiu a raíz da pandemia. Como moitos, no confinamento descubriu o teletraballo, que nunca se expuxera e non quixo volver á vida de oficina. Non pensaron así na súa empresa, así que cando lle pediron regresar ao despacho dixo que non. «Estaba nunha consultoría internacional de enxeñería e deixeino. Cambieime a unha máis pequeniña e agora volvo estar nunha grande empresa», relata. Teletrabaja e unha vez ao mes ou cada dous meses vaise a Madrid a reunirse cos compañeiros. Ten claro que ese é o formato que lle interesa. «E funciona», remarca.

Pasou a pandemia en Xixón e no 2023 trasladouse ao Barco. «Vinme ao paraíso», asegura. Quería estar preto dos seus avós e non se arrepinte do cambio, senón todo o contrario. «Vivir aquí é fantástico», engade. E, desde O Barco, insiste, pode traballar coa mesma efectividade que nunha oficina no medio dunha gran cidade.

 

---

---

---