Un incendio intencionado e con dous focos calcinou 850 hectáreas en Carballeda de Valdeorras
CARBALLEDA DE VALDEORRAS
Os servizos de extinción deron o lume por estabilizado ás nove da noite
07 sep 2025 . Actualizado á 22:32 h.Sábado. Calor, moita calor e a previsión de que de noite faría moito vento. Esas condicións foron aproveitadas por un incendiario para provocar un incendio forestal en Casaio (en Carballeda de Valdeorras), a mesma parroquia na que un lume procedente de Zamora arrasou máis de 4.000 hectáreas en agosto. «Quen lle prendeu sabía da perigosidade do día, un día de moito calor, coñecía o lugar e a dirección do vento», dicía a alcaldesa, María del Carmen González. Os datos recolleitos polos técnicos apuntan á intencionalidade do lume. «Foi provocado», engadía.
O sábado ao final do día as estimacións provisionais da Consellería do Medio Rural eran de 150 hectáreas ardidas. Pero chegou a noite e tamén o vento. Os fortes refachos rexistrados durante a madrugada dificultaron as tarefas de extinción. «Ás tres da mañá foi un momento moi duro. Había uns refachos de vento que os técnicos calculan que eran duns 75 quilómetros por hora. E aínda que os servizos de extinción traballaron moito e moi ben, había momentos nos que non se podía porque tragaba o vento todo», contaba González. Pola mañá arderan 500 hectáreas, ao mediodía ían unhas 700 e a última hora da tarde do domingo, o balance de terreo queimado era de 850 hectáreas, segundo a Consellería do Medio Rural.
«A noite estivo fastidiada», resumía Francisco Fernández, presidente da comunidade de montes de Casaio mentres axudaba aos equipos de extinción a moverse polo monte. Ninguén como os locais para indicar onde están as pistas ou os mellores accesos a cada punto. Había dous grandes focos activos, un que ía monte arriba cara á zona do refuxio de Fonte dá Cova e outro que baixaba a ladeira en dirección ao río. No primeiro fíxose un contrafuegos para evitar que avanzase en dirección a León (en Fonte dá Cova está o límite entre Galicia e a comunidade castellanoleonesa). «Hai que evitar que entre nos pinos porque senón non hai que o pare», explicaba Fernández. E, tal e como sucedeu hai apenas dúas semanas, había temor polo Teixadal. As chamas aproximáronse a un dos bosques de tejos máis importante de Europa, con máis de 400 exemplares. «Outra vez intentando salvalo», apuntaba Fernández.
No outro flanco, o lume avanzou cara ao río Casaio. Estaba en liña recta a apenas un quilómetro de distancia do pobo do mesmo nome. «O único bo é que o aire vai á contra do lume, así que xoga ao noso favor. A ver se o damos cerrado», sinalaba o presidente da comunidade de montes. A canle era estreito e temíase que se as chamas o cruzaban fose moito máis difícil parar o seu avance. Pero se conseguiu frear antes.
A última hora da tarde, Fernández respiraba tranquilo. «Agora xa está case parado. Sigue ardendo algo, pero a cousa está ben», dicía. Prevía poder pasar a noite na casa. Ás dez da noite chegaba a mellor das noticias: os servizos de extinción daban o lume por estabilizado. Aínda había traballo, pero non perigo.
O presidente da comunidade de montes veciñais: «O que nos queda é a ruína»
Nos labores de extinción traballan equipos profesionais, pero tamén os veciños. Desde que se detectou a presenza do incendio, que se iniciou na zona onde se fixo un contrafuego hai apenas dúas semanas, non pararon. Tratando de frear o incendio e tamén de minimizar as súas posibles consecuencias. «Onte á noite foron mover o gando, porque estaban en perigo as vacas e os cabalos», explicaba Tara Blanco, veciña de Casaio. Contaba a media mañá que a imaxe era desoladora: «O que quedaba sen arder estase queimando agora».
«O que nos queda é a ruína», lamentaba Francisco Fernández, presidente da comunidade de montes veciñais. Cita entón os barracóns das minas, «que ninguén nos axuda a mirar por elas e agora acabaron por arder».
Máis da metade da superficie
Está preocupado polo futuro do gando e do propio pobo. «Se agora non deixan pastorear en tres anos non sei que va ser dos que teñen vacas», dicía. Carballeda non é un concello cunha gran cabana gandeira, pero «200 vacas hainas». Tampouco tiña claro o futuro do propio monte comunal. «Todo o que ardeu é noso», dicía. Refírese ás máis de 4.000 hectáreas queimadas no mes de agosto, ás que aínda faltan por sumar as do incendio aínda activo. Son case a metade das entre dez e once mil que están en man común. Catro mil téñenas arrendadas a diferentes canteiras de lousa, que é o principal motor económico da comarca de Valdeorras.