RETORNO Ao MEDIEVO. Bufóns, loita de espadas, cetrería e ata un falcón portando os aneis. A voda de Manuel e Ildara no Fogar do Santiso de Allariz foi toda unha viaxe no tempo
01 may 2022 . Actualizado ás 05:00 h.A Manuel e a Ilduara encántalles a historia, sobre todo a Idade Media, ese amplo período de tempo que abarca desde a caída do Imperio Romano de Occidente, alá polo ano 476 despois de Cristo, ata o descubrimento de América, en 1492. O problema é que naceron varios centos de anos máis tarde. Pero non hai nada que o enxeño, o traballo, o amor e un equipo de produción como o do Fogar do Santiso non poidan lograr. E por iso o sábado pasado, os agora xa marido e muller casaron como podería facelo unha parella da nobreza da corte de Alfonso X o Sabio, o autor das Cantigas de SantaMaría . Aínda que é verdade que os noivos, coa súa particular máquina do tempo na man, tomáronse certas licenzas. En lugar de en Toledo, Manuel e Ilduara reuniron ao seu corte de invitados no restaurante que o grupo ten en Allariz ; non houbo xograres amenizando o baile, pero estivo Will Disco Móbil, e o noivo levaba debuxado na cabeza un motivo celta porque, como explica, «a Idade Media abarca tantos séculos que o que fixemos foi mesturar un pouco de todos eles».
CHEGADA POLO RÍO ARNOIA
Os noivos chegaron ao lugar da cerimonia nunha barca. Fixérono xuntos, remando polo río Arnoia. Fixo bo tempo, non houbo que armarse de paraugas ou outro dispositivo que puidesen ter usado na época. E ao tomar terra, os seus cuñados convertidos en cabaleiros alzaron as súas espadas para que a parella puidese pasar baixo elas en dirección á carpa onde se celebrou a cerimonia, oficiada polo bruxo Queima.
E ata o lugar, onde tamén agardaban as irmás do noivo, irrompeu un falcón que lles achegou os aneis cun voo en picado. Alí foi tamén onde Manuel cravou a súa espada no chan para axeonllarse ante Ilduara. Xusto antes, mentres os noivos remontaban o río, na beira agardaban invitados vestidos tal cal mandaban os canons da época. Porque o sábado en Allariz non faltou nin un detalle. «Ata deixei que me medrase a barba e pasei catro horas na barbería Dereck Ivanich para que me fixesen o trisquel que levaba na cabeza. Curiosamente Ilduara non foi á perruquería, fun eu», conta Manuel.
Foi el quen introduciu á súa esposa no mundo medieval. «Traballei un tempo na organización de feiras medievais e de aí me vén este amor por toda esa época. Despois levei á muller a varias feiras e a ela tamén lle gustou. Os dous queriamos unha voda diferente e que fose medieval», explica este recentemente casado. Lográrono. «Foi moito o traballo, pero superou as nosas expectativas. Queremos dar as grazas a todos os que participaron», di.
A voda foi unha viaxe no tempo que converteu ao Fogar do Santiso nunha contorna medieval no que non faltaron bufóns saltando de aquí cara alá para entreter aos invitados, unha mostra de cetrería, un menú digno de reis onde houbo desde marisco da ría de Aldán a carne de razas autóctonas, as filloas especialidade do Fogar, produtos da horta... E todo quedará no recordo grazas ao labor de Martín Lagoa .
CASTELLANO ANTIGO
«Aínda que xa iamos ás feiras medievais, foi unha viaxe ao parque temático Puy du Fou, en Toledo, o que nos animou aínda máis. De feito fixeron aí as cartas de invitación á voda, escritas en castelán antigo», di Manuel. E de Toledo tamén veu a espada que levou na ligazón: «Forxárona alí para min», di coa satisfacción de que dous anos de traballo valeron a pena.
«Foi máis dun ano de produción, pero todo saíu segundo a escaleta», comenta Roberto Guerra, encargado de produción do Fogar do Santiso. Sabía que ao noivo lle gusta conservar a historia, iso axudou á hora de facer a escenografía: «Tanto a el como a seu pai lles gusta gardar e restaurar cousas antigas que atopan no monte ou tiradas no lixo... Gústalles conservar as cousas con raíz galega, como a nós. O que querían facer encaixaba perfectamente coa nosa filosofía», engade. Iso axudou a que todo saíse perfecto.
Pero aínda que eles se encargaron da produción, os noivos xa levaban dándolle voltas a como preparalo durante máis tempo. «Un día, un domingo, fomos comer ao Fogar de casualidade e foi cando vimos como era o lugar, a filosofía que tiñan, falamos co encargado e dixemos: ‘Vai ser aquí’», conta Manuel. Porque nin el nin a súa muller son de Allariz. El é de Entrimo, ela de Ourense . Allariz é un porto a medio camiño. Agora lembrarano toda a vida. Os que lles acompañaron o sábado pasado, tamén. Polo momento poderán degustar as botellas de licor café e licor de herbas feitos polos propios noivos, que entregaron de recordo da súa voda. Ou mesmo cheirar o aroma dos xabóns medievais que lles entregaron para que lembren o día en que Allariz regresou ao Medievo.