A VDE Ourense vai camiño dunha estrutura profesional sen perder o legado dun clásico con máis de sesenta anos de historia
OURENSE
O herdeiro do emblemático club do Couto apostou por unha estrutura que mellorou o seu nivel organizativo desde a base na última década
26 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.A VDE Ourense xa está en Segundo B, un camiño de dez anos para recuperar a praza —agora cunha categoría máis por arriba— que deixou o desaparecido CD Ourense. É o club dos seus afeccionados, o que salvagarda o sentimento dun clásico que baixou persiana tras máis de seis décadas de historia. Naceu dunha plataforma que se reuniu para intentar evitar aquel peche dunha sociedade anónima deportiva angustiada polas débedas. Tocaba aprender daquela lección e reinventarse no ámbito do fútbol galego.
Un deses peñistas, Modesto García Puga, asumiu unha presidencia na que sempre se cercou un máis, por moito que alguén debía ocupar a cadeira de brazos: «Ninguén cobraba e todos arrimaban o ombro como podían. Eu sempre dixen que tiveron moito mérito os exfutbolistas do Ourense que algúns casos descolgaron as botas despois de varios anos de inactividade, arriscando a súa saúde. Déronlle un valor engadido a ese legado que queriamos manter vivo».
De feito, un deles —Ramón Dacosta— sucedeulle na presidencia e Fernando Currás, outro histórico do club vermello asumiu despois responsabilidades na canteira, na dirección técnica do primeiro equipo e, ata hai pouco, no posto de primeiro directivo da entidade.
«A filosofía do club está clara e foise reforzando nestes dez anos. Os gastos temos que incrementalos ano a ano na profesionalización do club e a canteira ten que ser o noso punto forte para crecer no futuro», analiza Currás Gallego, quen aínda non decidiu se formará parte dunha nova candidatura optar á nova directiva da entidade. Si esgrime que é moi probable que a xunta saínte lle de continuidade ao traballo realizado na etapa anterior: «Haberá que ver se hai novos interesados, porque iso tamén sería unha boa noticia, xa que significaría que hai interese no noso proxecto».
A liña ascendente da nova entidade foi unha constante, coa única picada do descenso a Preferente no que tivo moito que ver a pandemia do covid e os seus efectos sobre planificación. A chegada de Borja Fernández, un personaxe con evidente renome no balompé ourensán, coincidiu con pasos importantes como os de fixar os adestramentos en horarios con luz diúrna. O primeiro equipo instalouse en Vos Remedios para as súas prácticas e o fogar da base en Vilar de Astrés ou o acordo co Coles foron outros fitos para alimentar unha estrutura cunha xestión máis solvente no día a día do ourensanismo nas súas distintas vertentes.
Mirando á canteira desde o primeiro momento
García Puga reivindica unha das claves daqueles complicados inicios da VDE Ourense no 2014: «Aínda que custou moito, a idea do que queriamos ser como club quedou moi clara desde o principio, porque case sen tempo para formar o primeiro equipo, tamén saímos a competir cun equipo xuvenil, un cadete, un infantil e o fútbol 8. A maioría dos nenos xa estaban nalgún outro club, pero logramos abrir unha progresión que xa logrou hoxe un nivel importante».
Así o ratifica o propio Fernando Currás, que a metade dese primeiro curso regresou de Melilla e pronto comezou a achegar a súa experiencia na pirámide de formación dos ourensanistas: «Agora mesmo, superamos as 200 licenzas na nosa estrutura, con dous persoais desde alevín a xuvenil, máis tres benxamíns e unha máis de prebenjamines». Esta última logrou chegar ata a fase final do campionato galego, aínda que o terceiro presidente é sensato á hora de apuntar que a canteira vai máis aló dos simples resultados: «Percíbese que o mellor que temos no traballo coa base é que o futbolista progresa e que nalgúns casos ata adiantamos procesos. Borja demostrou no primeiro equipo que non lle custa darlle oportunidades a mozos que mostran o seu potencial para xogar nesa categoría».
O adestrador xa o fixo o pasado ano con Mesfin —hoxe no Levante— e este ano cobraron protagonismo mozos como Jose Suárez ou Iker Pérez, integrantes dunha xeración na que xa coincidiron en benxamíns moitos dos integrantes do actual xuvenil de Liga Nacional, formado na súa maioría por xogadores de primeiro e segundo ano. O investimento en técnicos experimentados e medios seguirá sendo importante, dentro do presuposto dos ourensanistas para a súa canteira.