Chegou o chatarreiro! Chegooou o chatarreiro á porta da súa casa, señora! Recollemos todo tipo de ferralla: esperanzas oxidadas, iras morriñosas e días que pesan coma o metal, lámpadas como soños apagados, recordos feitos cachizas e canos atrancados como vellos pensamentos. Últimos días do ano, oportunidade única para desembarazarse de todo aquilo que lle estorba. O chatarreiro! Chegou o chatarreiro! Chegooou o chatarreiro á porta da súa casa!
Señora, non ten nin que saír. Vostede saque o que teña por aí: potas resentidas de tantas comidas sen agradecer, tixolas que saben da súa desesperación, a pesar de que vostede nunca se queixa, lavadoras escaralladas de tanto lavar a roupa doutros, tiradores que xemen na escuridade cando ninguén os ve. Saque cadeiras cansas de agardar, mesas que aprenderon a calar segredos, louza lascada polos días iguais. Saque tamén fiestras e portalóns, os barrotes que a separan do mundo, as chaves oxidadas, os medos que lle pechan o peito e non a deixan respirar. Poña fóra o peso das horas, a rabia contida, as palabras que nunca dixo. Nós encargámonos de todo, sen preguntas incómodas.
Recorde, últimos días d o ano: clasificamos, limpamos e desmontamos.Despezamos a súa chatarra mental, ilusións corrompidas, soños botados a perder, así como doenzas de todo tipo. Esa chea de ferragachos que non a deixan durmir pola noite, eses restos de días mellores que xemen coma gonzos enferruxados por estaren á intemperie. Anímese, señora: ás veces, se esa ferralla aínda ten arranxo, amañámola para unha segunda vida. Porque non todo o que parece perdido está condenado ao esquecemento. Algúns ferros só precisan outra man, outro lume, outra oportunidade para volver brillar.