Falta de persoal no hospital
O noso pai, paciente oncolóxico, foi ingresado nun hospital galego o pasado sábado 29 de novembro. Desde entón, a nosa familia vive coa angustia constante do seu estado de saúde e cunha carga económica que non debería existir nun sistema público que se supón universal e que debería protexernos a todos. Pasámonos o día (e algunhas noites) no hospital porque non concibimos deixarlle só. E cada día, entre comidas (9 euros por persoa e día) e aparcadoiro (un mínimo de 17 euros por 14 horas), vánsenos uns 26 euros por persoa. Paradoxo: mentres nos cárceres a televisión é gratuíta, nos hospitais hai que pagar por vela.
A falta de persoal é tan evidente que tomamos a decisión de contratar a unha coidadora para que acompañe ao noso pai polas noites cando non podemos quedarnos con el: 70 euros por dez horas. Unha cantidade inasumible para a maioría de familias. E esta é a gran contradición: se as familias cubrimos as carencias do sistema, o problema queda invisible, a realidade non queda reflectida. O sistema funciona só porque somos nós quen asumo aquilo que debería garantir a sanidade pública.
O que vivimos cada día nos hospitais galegos é unha falta evidente de investimento público que se traduce en corredores de urxencias cheos, persoal exhausto e pacientes que agardan días para unha simple proba diagnóstica. Como pode ser que en pleno século XXI, en días festivos como estes do ponte da constitución, paralícense probas e non haxa información médica ás familias salvo en casos de urxencia? A enfermidade non entende de calendarios. A dor e o medo dos pacientes e as súas familias, tampouco. A vida non se detén en fin de semana nin en festivos. E ninguén debería ter que elixir entre estar ao lado do seu ser querido e poder chegar a fin de mes. M. M. T., E. M. T.
Menores e redes sociais: protexer sen prohibir
En Australia, a partir do 10 de decembro do 2025, os menores de 16 anos non poderán ter contas en redes sociais como Instagram, TikTok, Facebook, Snapchat e outras. Entendo as motivacións: nos últimos anos multiplicáronse os casos de menores afectados polo uso das redes —desde depresión ata trastornos alimentarios— provocados pola comparación constante, os corpos idealizados, a inquedanza social e a presión por encaixar en estándares que a miúdo son irreais. Moitas familias e expertos denunciaron estes efectos negativos e creo que é necesario pór a saúde mental dos mozos no centro.
Pero esta prohibición xérame dúbidas. Bloquear por completo o acceso non ten en conta que, para moitos adolescentes, as redes tamén son unha fiestra de expresión, de comunidade e de apoio. Hai colectivos (mozos LGBTQ+, habitantes de zonas rurais, persoas que se senten soas) para quen internet é a miúdo un espazo vital de conexión e de procura de identidade.
Creo que, en lugar de prohibir, deberiamos dar prioridade á educación dixital: ensinar aos mozos para facer un uso responsable, a recoñecer os perigos, a xestionar a súa imaxe e autoestima, e a saber pedir axuda cando a necesiten. Ao mesmo tempo, tamén é importante que aprendan a crear contido de xeito responsable, entendendo as posibles repercusións que pode ter unha simple fotografía para un neno ou adolescente.
O impacto das redes sociais na saúde e a autoestima xuvenil é real e preocupante. Pero paréceme que negar o acceso de xeito global aos menores de 16 anos podería deixar a moitos mozos fóra do espazo dixital onde aprenden, comparten e exprésanse. Laura Miralles.