Mes de Nadal no país das marabillas. O Paco Mariló está feliz. Será o Nadal, ou o golf, dígolle eu. El contesta que é un xubilado e que na propia palabra vai escrita a súa alegría: xúbilo. «E non coma ti, que segues traballando atado a un horario». Certo. O Mariló ten tanto tempo libre que aprendeu o nome de todos os paus de golf. Fálame do driver, que é o máis longo e que usa para o golpe de saída dende o tee. Eu escoito atentamente. Non só coñece os paus senón que o seu inglés parece espléndido. Despois coméntame das madeiras, que tamén usa dende o tee cando empregar o driver resulta arriscado. Tamén posúe varios «ferros», que van do número tres ao nove. Estes utilízanse para ir dende o fairway (a rúa) ao green (a área que rodea o burato). Cando a bóla está moi preto do burato, o Mariló emprega o putter. Tiven que mandalo calar. Tanto anglicismo xa non cabía na miña cabeza. E ademais, cónstame, mofábase de min. Non calou. Levantouse. Colle un pau de golf imaxinario. Arquea as costas. Move os dous brazos cara atrás, cara adiante. E dime, cheo de orgullo: «Teño un swing que roza a perfección». Pensei que o Mariló estaba obsesionado. Xa nin fala do Nadal, como en anos anteriores. «Caneiriño, son un home novo, todo en min é coñecemento e erudición». «Grazas ao golf, imaxino», contestei con ironía, a modo de vinganza. Despois conseguín que falase da noiteboa, fin de ano, dos Reis. Quixen facerlle unha broma: «Pedirás aos Magos máis paus de golf, non? Pero han de traerche carbón por burlarte de min». Finalizou a conversa. Ganou el. Respondeu: «Carbón de que clase? Turba, hulla, antracita, lignito?». Mes de Nadal no país das marabillas.