Que Sánchez está nunha situación complicada, non fai falta explicalo. Enfróntase a dous enormes desafíos. Dun lado, goberna cunha minoría que mantén bloqueada calquera medida no Congreso. Non parece que, por agora e a pesar de os últimos agasallos pensados para os independentistas, vaia resolver nun prazo inmediato. Doutro, o flanco xudicial ábrese con varias causas que non teñen boa pinta. E son consecuencia do bo ollo de Pedro Sánchez.
O seu primeiro secretario xeral, José Luis Ábalos, está en prisión acusado de amañar obras, cobrar comisións e repartilas cos seus colaboradores. Á parte de ter a un bo puñado de empresas pagándolle un carísimo tren de vida e algunhas noivas enchufadas en empresas públicas, cobrando sen traballar.
Sucedeulle no cargo como número dous do PSOE Santos Cerdán, un home moito máis discreto nos seus costumes —non así a súa muller— pero que, segundo as investigacións, herdaría a estrutura corrupta, influíndo na adxudicación de obras e cobrando comisións.
Pero é que o terceiro en caer, Paco Salazar, que a punto estivo de ser levantado como adxunto á Secretaría Xeral, tivo que deixar os seus cargos tras ser denunciado por acoso. Os detalles que transcenderon sobre o seu comportamento, como moi ben dixo a ministra portavoz, son vomitivos.
E o secretario xeral non ten ningunha responsabilidade nesta cadea de escándalos? Só caben dúas posibilidades e ambas as son demoledoras. Que soubese perfectamente o que estaba a ocorrer, tanto coas corruptelas como co acoso, e que non fixese nada. O que sería dramático. Ou que, como el di, non soubese nada. Tampouco vale como escusa, porque significaría que non estivo á altura do que require a súa responsabilidade no partido: tanto pola súa mala elección dos cargos como por non establecer os mecanismos necesarios de control.