Existen dous Galicias. Polo menos é o que deducimos se escoitamos aos nosos responsables políticos. Sen ir máis lonxe, con motivo dos presupostos da Xunta atopámonos dúas correntes de opinión nas antípodas. Mentres Alfonso Rueda e o PPdeG móstranse orgullosos de poder, un ano máis, presentar os Orzamentos cunha normalidade que apabulla, na oposición critican de forma radical os mesmos, considerándoos daniños para Galicia.
Roda cualificou as contas galegas de «históricas» porque se supera a barreira dos 14.000 millóns, tras unha subida do 2,1% con respecto ao presuposto deste exercicio. Así mesmo afirmou que son unhas «contas novas para un novo escenario». O presidente destacou que fixo un «esforzo» para substituír con fondo propios o fin das axudas da UE. Iso permitiu que, «pese a merma, os orzamentos non baixen, senón que medran un 2,1 %».
Pola súa banda, Ana Pontón lamentou que a Xunta volva repetir «unhas contas sen proxecto de país. Hai máis ambición no presuposto de calquera comunidade de veciños que no da Administración autonómica, que mantén á comunidade galega en punto morto».
Dous Galicias nunha. Pero o mesmo ocorre no principal grupo da oposición: un partido, dúas almas. A cousa volveuse a pór de manifesto a raíz dun escrito do Comité Central da Unión do Povo Galego (UPG), o partido marxista leninista que manexa o BNG desde sempre. Contouno Mario Beramendi en La Voz. A UPG chama a impulsar a mobilización social como vía para que o nacionalismo avance. É o modus operandi de sempre. Xa no último ano utilizouse amplamente esta estratexia de tensión nas rúas, coa colaboración especial da CIG, o que Beramendi denomina «o gran brazo axitador do nacionalismo». A UPG e a CIG camiñan xuntas cara a unha revolución nas rúas que manteña o discurso entre os seus de que a situación en Galicia é insoportable. Altri, o galego, a sanidade, os incendios... e calquera tema novo que poida xurdir é válido para intentar crear a ilusión de que o apoio á causa nacionalista é masivo. A capacidade de mobilización da CIG resulta fundamental no utópico camiño cara á conquista de San Caetano.
Con esta forma de entender a oposición ten que lidar unha Ana Pontón que non sente nada cómoda nadando na radicalidad que lle esixen desde a UPG e a CIG de Paulo Carril. Pontón, que obviamente comulga coas teses nacionalistas (se non, non estaría a cargo do BNG) pretende ser a imaxe dun partido amable, que non só é capaz de incendiar as rúas senón que pode gobernar este país desde unha normalidade e capacidade de xestión que contaxien confianza, tanto na cidadanía como na economía.
A líder do BNG levou ao partido a uns resultados históricos, pero iso non parece suficiente aval para unha UPG que vive ancorada nos tempos de Karl Marx.