Pasaron 738 días, coas súas noites. É o tempo que estiveron presos os reféns de Hamás en territorio palestino. Territorio palestino por chamalo algo. Dous mil son os prisioneiros que saíron dos cárceres de Israel, na dirección contraria. 250 deles estaban condenados a cadeas perpetuas. As imaxes son moito máis amables que as que tivemos que soportar durante dous anos. Todo empezou con asasinatos sen piedade e todo seguiu con asasinatos sen piedade a grande escala. Se Obama lograse a paz estaría canonizado. Por certo, onde está o papa? Francisco non deixaría pasar unha oportunidade como esta para figurar dalgún xeito no acordo. Como o tratado de paz forzouno Donald Trump parece que non se lle pode felicitar. Din os máis radicais que Trump forma parte da guerra. O único certo é que el foi o que fixo que os tanques de Israel desen a volta.
Volvamos á traxedia persoal. Ti e o teu irmán xemelgo, por exemplo; israelís os dous, de regreso. O abrazo de amor da túa parella que te agarda 738 días despois. Cantas veces nese tempo perdeu a esperanza. Pais que os reciben con rezos. Todos sabemos que non volven os mesmos seres que marcharon. Só son sobreviventes ao horror, homes manchados para sempre polos seus pesadelos. Polo camiño quedaron moitos. Moitos máis do bando palestino. Decenas de miles. Gaza non foi derrotada. Foi esmagada. Quizais por iso cedeu ao acordo Netanyahu. Non quedaba moito máis que matar. Pero todos preferimos sandar as nosas mentes cos abrazos e as aclamacións deste luns que de tantos luns de destrución. As bombas que non cesaron. E ata a fame como unha arma de destrución masiva. Os teóricos da guerra explican que os acordos de paz só son duradeiros cando un dos contendentes foi masacrado. Por iso Rusia e Ucraína, máis ou menos, seguen de pé, coa violencia do dron na palma da man. Os expertos en conflitos contan que o acordo da Primeira Guerra Mundial non foi duradeiro, por pecharse en falso. De aí saíron os extremos: os fascismos e os comunismos. Volveu a batalla na Segunda Guerra Mundial. En cambio, ese enfrontamento non se pechou en falso. Alemaña e Xapón, as bombas atómicas, foron devastados. Así a paz durou décadas. O acordo de paz de Hamás e Israel vai ser duradeiro? A resposta é outra pregunta: Israel esmagou a Hamás e aos terroristas do yihadismo? A Hamás deulle un golpe durísimo. Pero ninguén sabe que farán eses dous mil presos que quedaron en liberdade. Deixarán a violencia ou volverán a ela con máis forza que nunca? As outras formas de yihadismo desaparecerán. Dubídoo. Franco non quixo parar a Guerra Civil e seguiu cunha represión de décadas movido por unha certeza terrible: a única paz que dura é a que se levanta sobre cadáveres. A dun único vencedor. É duro, pero é así. Volvamos ás imaxes dos abrazos e os berros de xúbilo do luns 13 das liberacións, unha xornada, ao fin, sen sangue en Gaza.