Os mortos cóntanse por decenas de miles. Fixémonos no número: decenas de miles! Podemos dicir, sen paliativos nin lugar a dúbidas, que se trata dun exterminio no que as vítimas morreron polos bombardeos, pero tamén de inanición. A crueldade raiaba os límites máis extremos, o inhumano.
Ante tal barbarie, non hai saídas nin opcións, só cabe a fin. Era, polo tanto, necesario un plan de emerxencia e de urxencia.
Mais, é isto paz? O paro da masacre acordado hai uns días tivo por protagonistas ao presidente de Estados Unidos e ao primeiro ministro de Israel. Na mesa de negociacións había un ausente fundamental: o pobo palestino. Foron outros quen decidiron por eles, os masacrados. E así, é imposible selar a paz, que debe ser convida polas dúas partes implicadas.
Non poñamos o carro diante dos bois, que a ansiada paz aínda non chegou.
Brindo, como non podería ser doutro xeito (existirá alguén que non o faga?) por ese alto ao fogo imperioso, pero lonxe está o asunto de ser un acordo de paz.
A calma é máis que o cesar do ruído: é pan, escola, dereito a mirar o ceo sen temor. É poder erguer a casa, enterrar os mortos, volver a nomear o futuro.
O mundo celebra a diplomacia mentres o pobo palestino segue con todas as feridas abertas, hemorraxias que poden rexurdir en calquera intre. A esperanza, tan fráxil, tenta non apagarse entre os restos.
A paz, se chega, será cando o medo deixe de ser rutina, cando a voz dos que sufriron teña o seu lugar. Ata entón, só queda a obriga de non calar.