Sanidade e idadismo
Gustaríame pór o meu caso como exemplo, pero estou segura de que é o de moitas outras persoas: a falta de empatía e coidados antes enfermidades como o alzhéimer en persoas de idade avanzada. O meu pai, de 95 anos, é sistematicamente ignorado ante a petición de atención medica «porque xa ten unha idade». E si, son perfectamente consciente da idade do meu pai, pero non é motivo para que, despois dunha vida de traballo, estea mal atendido, mentres premiamos a atención ás mascotas.
Despois dun ano agardando unha cita de seguimento, presentando varias reclamacións, todas elas sen resposta, aconséllaseme que o médico de familia realice unha consulta co neurólogo; algo que non fai, e como solución lle dan unha pastilla.
Do mesmo xeito que hai persoas mozas que pasan un ano ou máis agardando revisión, no noso caso levamos desde marzo do 2024 sen un tratamento adecuado aos seus problemas neurolóxicos. Na administración do servizo toman nota e comprométense a ver que poden facer, pero recoñecen que a cita do meu pai non está solicitada como prioritaria. Saio camiño a casa coa amarga sensación de que o noso sistema, outrora valorado, non funciona. Por que parece que por ser maior xa non merece ser atendido correctamente? Por que dáselle prioridade a pagar vacacións pero non se inviste en sanidade? Yolanda Pérez Mirón.
OTAN
Sánchez, está moi ben que envíes profesionais das forzas armadas para apoiar a Polonia ante as provocacións do ditador Putin. Pero ben sabes —e tamén a señora Robles— que o 99% dos partidos que che apoian non son nada anti Rusia, senón todo o contrario. No meu caso, apóiote neste tema da seguridade da Europa democrática fronte a Rusia, China, Corea do Norte, etcétera, que de países democráticos teñen o que un de bispo de Roma. E se non, proba no Congreso cun discurso en contra dos mesmos: os teus aliados apuparíante. Lino Mon. Santiago.