O actor e director, fundador do Festival de cine de Sundance, recibiu dous premios Óscar, entre eles o premio honorífico da Academia de Hollywood a toda a súa carreira
16 sep 2025 . Actualizado á 17:58 h.Adeus a toda unha icona do cine. Robert Redford (Santa Mónica, California, 1936), un dos galáns da época dourada de Hollywood e un dos actores e directores cunha traxectoria máis extensa e premiada, morreu aos 89 anos.
Gañador de dous premios Óscar, entre eles o premio honorífico da Academia de Hollywood a toda a súa carreira que recibiu no 2002, a filmografía de Redford inclúe títulos como A jauría humana (1966), Dous homes e un destino (1969), O candidato (1972), O golpe (1973), Os nosos anos felices (1973), Os tres días do cóndor (1975) ou Todos os homes do presidente (1976) ou Xente corrente (1980), o seu debut como director co que gañou o Óscar á mellor película e mellor dirección.
O seu falecemento, nas montañas das aforas de Provo, foi anunciado nun comunicado por Cindi Berger, directora executiva da empresa de publicidade Rogers & Cowan PMK. «Robert Redford faleceu o 16 de setembro do 2025 na súa casa de Sundance, nas montañas de Utah, o lugar que amaba, rodeado dos seus seres queridos», dixo Berger. «Botarémolo moito de menos. A familia solicita privacidade», engadiu. Segundo recolle The New York Times, a publicista confirmou que Redford morrera mentres durmía, pero non especificou a causa.
Nado en Santa Monica, California, o 18 de agosto de 1936, comezou a súa carreira como actor de cine e televisión na década dos 60. O éxito chegoulle cando se acababa de mudar a España, en 1966. A súa idea era comezar unha vida bohemia, pero ese proxecto non durou nin un ano porque lle chamaron para protagonizar xunto a Jane Fonda o clásico Descalzos polo parque. A partir de aí comezou a encadear éxitos cinematográficos e os seus grandes papeis con Paul Newman, co que conxeniou pronto e convertéronse nunha das parellas máis importantes da historia do cine.
O galán de ollos azuis tivo que porse detrás das cámaras para que a Academia o recoñecese cun primeiro Óscar pola súa ópera prima como director, Xente Corrente, en 1980. Máis tarde, no 2002, emendaron ese erro outorgándolle un premio honorífico por unha traxectoria na que tamén hai películas nas que mostrou o seu ideario político.
Redford, que debutou en 1962 como actor na película O que matou por pracer, despediuse da gran pantalla no 2019 con The Old Man and The Gun, unha cinta na que interpretaba ao atracador Forrest Tucker, que roubou 90 bancos e escapou en 17 ocasións do cárcere. «Sempre me atraeron os rebeldes, os homes alén da lei. Interpretei moitos na miña carreira e, neste caso, sigo pola mesma senda», recoñecía nunha entrevista concedida durante a súa estrea en Toronto.
Conta Peter Biskind no seu ensaio sobre o cine independente Sexo, mentiras e Hollywood que Redford sempre se viu a si mesmo como un intruso no encanto de Hollywood. Demasiado liberal para unirse ao vello grupo dirixente, ao longo da súa carreira dedicouse a despregar o poder que confire a fama con vistas a articular un cambio social de signo progresista, mostrando particular afinidade polo medio ambiente e os dereitos dos nativos norteamericanos. Chegou a intervir ante un panel celebrado na o ONU sobre o cambio climático no que se presentou como «un actor de profesión, pero un activista por natureza».
O visionario de Sundance
A mediados dos 60, o actor comprou terras semisalvajes a dúas mil metros de altura nas montañas Wasatch de Utah. Tras gañar moito diñeiro con Dous homes e un destino, adquiriu xunto a uns socios unha estación de esquí que se revelou un fracaso pola carencia de neve. Redford creou entón en 1980 un centro de ensino para mozos cineastas, o Instituto Sundance, un proxecto que serviu de semente para o que se converteu no festival máis importante do cine independente. O nome da escola e do festival ten a súa orixe en Dous homes e un destino, película que protagonizou en 1969 con Paul Newman, e na que o seu personaxe se chamaba The Sundance Kid.
«Todo empezou cando, estando a traballar sen parar en películas comerciais, deime conta que había moitas historias que non se estaban contando, directores que se vían e que, con todo, estaban aí fose. Pensei que era necesario ampliar a industria e apoiar o realizador independente», lembraba o actor. Presumía de que ese «laboratorio» unía a artistas consolidados e a promesas, o que sempre xeraba máis arte. «Creo que ser mestre é importante, todos empezamos nalgún sitio e cando triunfas, debes ser xeneroso e compartir cos que veñen detrás», aseguraba nunha entrevista no 2019.