Verán de 1989. Con dous compañeiros en prácticas, nun xornal galego, entrevistei a Gonzalo Torrente Ballester. Por entón, o escritor tiña setenta e nove anos, e xa escribira obras marabillosas como La saga/fuga de J. B. ou Filomeno a mi pesar. Veraneaba na Ramallosa, preto de Vigo. Dixéronnos que acudía ao faladoiro dunha cafetaría de Baiona, e alí o atopamos: só, cunha cervexa e un prato de olivas, cigarro en man, embutido nunha gabardina gris, mirando distraído o mar tras a fiestra. Achegámonos e pedímoslle entrevistalo. Coa boca entreaberta e ese xesto de rato sorprendido, como en case todas as fotos daquela época, gardou silencio. Os seus ollos diminutos, detrás das lentes de cuncha, escrutábannos con curiosidade. Finalmente dixo: «Se non é moito…».
Empezamos con banalidades. «Non vou á praia», contounos. «Quéimame. Non teño obrigación moral de ir á praia, nin de facer ximnasia, nin desas parvadas». Despois, falamos da actualidade. E terminamos, non sei como, nos esperpentos do Callejón del Gato. Aí animouse. Notábase que dominaba o tema e que o divertía. Foron máis de dúas horas de charla xenerosa, chea de ensinanzas, de matices e de humor. Ao despedirse, volveu mirarnos de arriba abaixo. «Pero hai moitas cousas que ignorades e que co tempo descubriredes», díxonos, seguramente porque nos viu novos e pipiolos. Pasaron trinta e seis anos. Sigo pensando nesa frase e nese encontro. Pregúntome que diría Torrente do mundo que nos rodea hoxe, desta actualidade esperpéntica que, lonxe de ofrecer esperanza, nos afoga cada día un pouco máis.
Eu sigo ignorando case todo. Pero sei o que entón non sabía: a sorte daquel verán. Escoitalo foi un agasallo que me nutriu como xornalista, como escritora e como persoa.