O ataque da secretaria xeral de Podemos, Ione Belarra, foi duro, pero neste país cainita xa non agardamos outra cousa. Peor. Estamos tan acostumados que a diplomacia nos sorprendería. Somos máis de arrasar con todo. Dixo Ione Belarra sobre a política de inmigración de Junts nunha entrevista coa diario Ara: «Conceder o traspaso da competencia a Cataluña é validar o racismo institucional que rexe en toda España». E Belarra seguiu: «Non podemos validar as batidas baseadas en perfil étnico, os centros de internamento de estranxeiros, a política de estranxeiría que é violencia burocrática para os migrantes... Non entraremos nun acordo racista imposto por un partido como Junts, que ten dificultades para facer un cordón sanitario a Aliança [de ultradereita]».
Deseguido, reaccionou Puigdemont. Nunha rede social contestoulle coa suavidade dun edredón de plumas: «O prexuízo que expresa contra os Mossos é de primeiro de supremacismo español e de primeiro de xenofobia. En que baséase? De que datos dispón para poder facer unha afirmación tan grave como esta? Ou é que supón que os cataláns, polo feito de selo, temos unha pulsión xenófoba?».
O líder de Junts pasou do tema da polémica á persoa, outro clásico do noso día a día político. Asegurou que Ione Belarra ten un perfil de «supremacismo español» para engadir, con guante branco, que Ione «fala de batidas racistas e durante o Goberno en que ela era ministra houbo a matanza en Melilla. E obviamente nin dimitiu nin se plantou para saber a verdade». Onde as dan recíbense a porta gayola, aínda que supoño que nin Ione nin Carles saben o que significa a porta gayola.
Non rematou aí a lea entre Podemos e Junts. A pelexa dialéctica reflicte como un espello como están os extremos da política. Belarra, incendiada, contestou: «Podemos quere regularización xa e derrogar a lei de estranxeiría, non expor a miles de persoas racializadas en Cataluña a máis redadas racistas».
A sorpresa saltou. Entrou na disputa ERC. Fíxoo o seu abade, Junqueras, nunha das poucas veces que os republicanos defenden aos de Junts. Normalmente, encántalles velos sufrir. Lembremos a Rufián o outro día no Congreso dicíndolle con condescendencia a Míriam Nogueras que podía sorrir algunha vez. Junqueras, tamén nunha rede social, escribiu: «Antes, estas cousas dicíanas Albert Rivera e Inés Arrimadas». O seu colega de ERC, Isaac Albert, engadiu desmelenado: «Cataluña é suficientemente adulta como para saber autogobernarse e tomar as súas decisións, non necesitamos que ninguén nos diga como temos que facer o traballo. Sorte que Belarra é a progresista do Estado español». Traducido: non te metas, nós somos supremacistas cataláns e non necesitamos a axuda de españois, aínda que sexan progres. A Junqueras respondeulle o número 1 de Podemos, alguén do seu rango. Nada menos que Pablo Iglesias: «Pero nin Rivera, nin Arrimadas, nin os teus novos socios do PSOE foron verte ao cárcere. Nós si. Abrazo».
Logo estráñannos os sucesos de Torre Pacheco.