Grazas, Ricky Rubio. Iniesta. Morata. Simone Biles. Abrines. Cada vez son máis os nomes que deciden saír do foxo da depresión no mundo do deporte. Ningúns repiten unha frase que soa como un mazazo nos cristais do corazón, pero que o resume todo: só quería chegar a casa para tomar as pastillas e durmir. É así. Queres borrarte, saír dun mundo que cada vez esixe máis. Que agora te empurra ademais a exhibilo nas redes. A mentirche cunhas imaxes que non supoñen nada. Posas nunhas fotos de grupo no que ti es o do sorriso oco, morta. Ese aceno xeado que apenas te sostén de pé. Ricky Rubio falou sobre as rutinas, o desprendemento de rutina que nos crava como un cadro á parede pegado. Esa lista de estrelas apagadas do deporte son en realidade os nomes e apelidos duns seres humanos que se atreveron a porlle son ao berro bestial do cadro de Munch, ese que parece reflectir a saúde mental cando se creba e rómpeche.
Necesitamos normalizar a dor da inquedanza e da angustia, entendelo como se comprende unha neuralgia por unha moa. Por que a xente dubida da persoa que di basta, que non pode máis, que necesita escapar dunha reunión de traballo? Pasa na cima do éxito como a Ricky Rubio e sucede ás persoas correntes nun día a día que se vai volvendo unha mentira xigantesca ata que xa non podes máis. Non es un covarde por chorar ata esgotar as bágoas. Es moi valente. É o primeiro paso para acudir a un profesional da saúde mental para que te axude con urxencia. As cifras de suicidios asustan. Deixemos de banalizar unha crise de pánico. Non é nada. Váiseche pasar. Comiches algo que che sentou mal. Non. Non é certo. Está a sentarme mal a vida. Hai tempo que non encaixo no mundo. Teño que afrontalo. Necesito axuda. É así. Dígao para miles de persoas Ricky Rubio ou Morata ou dígasllo ti ao teu mellor amigo ou á túa parella. Non se pode andar sobre un chan movedizo que non te suxeita. E é imposible correr sobre mentiras como nos esixe a sociedade actual. Máis rápido. Máis rápido. Faino mellor e mellor. Mañá xa é tarde cando saltan as alarmas. Hai terapias. Hai especialistas. Busca ese dique de abrigo. O problema é que na sanidade pública fan falta medios, moitos medios, para que non te citen para dentro duns meses. Uns meses nunha cabeza rota poden ser séculos ou simplemente tarde.
Está moi ben que os deportistas dean o paso de mostrarse vulnerables. Axudan aos máis mozos a atreverse a saír dos filtros en bucle das redes que nos enredan. A vida real é crúa e ás veces cómete sen patacas, ao besta. Hai un clic horrible que non se lle desexa a ninguén no que o máis sinxelo, levantarte da cama, vólvese de súpeto unha misión imposible. Dixérono eses deportistas, actores da nosa sociedade de éxitos: non llo desexo a ninguén. Esa é outra frase clásica como a de chegar a casa, tomar as pastillas e durmir. Como non che entenden, dislles que non che pase, non llo desexo a ninguén, esta debilidade que me consome ata querer desaparecer dos sorrisos, das caricias, dos abrazos, dos bicos, do desexo. A saúde mental existe e tamén enferma como a física. Séntoo polos que non o sabían ou non o queren saber.