«Isto noutro país non pasaba». «Noutro país o presidente xa dimitiría». Quizais sexa a frase máis repetida nos faladoiros de amigos, pero tamén nos debates en medios de comunicación ante a trama de corrupción de Koldo, Ábalos e Cerdán e os detalles desvelados pola UCO. Como probablemente o foi, aínda que xa non o lembremos, cando os ERE do Goberno do PSOE andaluz sacaban á luz escándalo tras escándalo ou cando a operación Gürtel salpicou de cheo ao PP. Só cunha sentenza xudicial na man e os números ben atados decidiuse a oposición para presentar a moción de censura contra Rajoy.
Así que para que repetir que isto noutro país non pasaría se xa sabemos que en España non se dimite tan facilmente? Como tampouco é doado que a oposición se anime a presentar unha moción de censura, nin os socios para retirar o seu apoio ao Goberno. Só o farán cando vexan claro que compensa máis que aguantar o que hai. E cando chegará ese momento?
Agora mesmo, os grupos que apoian a Pedro Sánchez non ven os escándalos do PSOE como un problema, senón como unha oportunidade. Oportunidade para sacar máis tallada. O Goberno vai ter que pagarlles a prezo de ouro o apoio para cada medida que queira aprobar.
Pero chegará un momento no que os escándalos no PSOE —especialmente se non se limitan a tres chourizos metendo man na caixa, senón que é unha trama para financiar ao partido— acaben por desgastar aos seus socios. Un punto de inflexión no que PNV, Junts ou ERC farán cálculos electorais e as contas digan que xa non se pode apoiar a quen rouba diñeiro público para contratar a mulleres de compaña, pagar soldos de queridas ou en financiar casas de luxo. Ás veces é máis prexudicial como a trama retrata aos personaxes en cuxas mans estivo o destino do país que a cantidade de fondos dilapidados. Fai máis dano como gastaban o diñeiro que canto gastaban.
Nin a deterioración do PSOE, nin o desgaste das institucións, nin o alto custo que terá para o Goberno —mellor dito, para o país— sacar as medidas adiante, nin as protestas dos xuíces, nin o apagamento, nin o caos de Barajas, nin a inflación van traer un cambio. Só o puro cálculo. O de Sánchez, que buscará o momento máis beneficioso —ou o menos malo— para convocar eleccións; ou o dos seus socios, cando descubran que seguir apoiándolle resta máis que suma. A política moverase cando as cifras non cadren. Só falta saber se levará dous anos ou menos.