Políticos aforados
Está documentado que en España, durante os séculos XV ao XVII, as monarquías corruptas crearon leis e tribunais especiais que as protexían, tanto á camarilla real como á chamada nobreza e cúpula de la Iglesia, de enfrontarse aos tribunais de xustiza ordinarios, ante as múltiples denuncias polos abusos de explotación, saqueo e esclavismo que cometían contra o pobo campesiño e obreiro.
De entre as moitas leis creadas á medida polas camarillas monárquicas, unha das principais era a de aforamento. Estivo vixente ata 1812, cando foi anulada ao redactarse a Constitución nas Cortes de Cádiz, ao considerar os deputados que o aforamento era un privilexio da caste dominante: señoritos, terratenentes, clero e monarquía, que lles blindaba de ser xulgados polos tribunais ordinarios como sucedía co resto de cidadáns.
A pregunta é: como pode ser que unha lei que foi anulada hai 200 anos poida estar vixente na España do século XXI? Se a Constitución di que todos os españois somos iguais ante a lei, como é posible que políticos, asesores e cargos de libre designación teñan o privilexio de ser xulgados por tribunais á súa medida?
A democracia perde o seu contido e convértese nunha farsa cando os partidos políticos, de mutuo acordo, crean leis ao seu xeito. É unha vergoña que o sistema permita á caste política mangonear deste xeito sobre os tribunais de xustiza.
Polo demais, a corrupción e o roubo do diñeiro público, incluso aproveitándose dunha situación de máxima emerxencia sanitaria, que provocou moita dor, mortes e danos entre o persoal sanitario e demais cidadáns, tiñan que estar moi castigados.
Pero, lamentablemente, ocorre xusto o contrario, os cidadáns vemos con impotencia como os delitos por corrupción son penados con condenas ridículas. Partidos que se din de esquerdas, Bloque, PSOE, Podemos, EU, etcétera, que nos dan leccións diarias de ética, aceptan sen porse coloreados esta lei de aforamento que protexe os políticos dos tribunais de xustiza comúns. Celia Goyanes Ledo. Lugo.
A consumación da infamia do «procés»
O perdón outorgado aos líderes do procés representa unha perigosa rendición do Estado de dereito ante quen, de forma deliberada, vulneraron a legalidade democrática co propósito de acadar os seus fins políticos. Non se tratou dun simple desacordo político, senón dun desafío directo á soberanía nacional e ás normas que garanten a convivencia entre os cidadáns.
Perdoar a quen non mostra arrepentimento nin vontade de respectar as regras comúns é conceder lexitimidade a unha estratexia que despreza as leis cando estas se interpoñen aos seus intereses. É, en esencia, enviar a mensaxe de que saltarse a lei pode resultar rendible se se exerce suficiente presión política ou social. Nun Estado democrático, a lei non debe ceder ante a conveniencia conxuntural nin ante a chantaxe dos que ameazan con reincidir. O perdón, nestas circunstancias, non é un acto de xenerosidade nin de reconciliación, senón unha claudicación que erosiona a credibilidade das institucións e debilita os principios que sosteñen a nosa democracia. Claudina Garbajal. Ribadavia.
Pagamos aos que non funcionan
Unha gran cantidade de infraccións investigadas e sancionadas pola Comisión Nacional dos Mercados e da Competencia foron anuladas polos xuíces pola lentitude en aplicalas. A que débese esa lentitude? Pode ser por falta de persoal, desidia, conveniencia ou mala praxe dalgunhas persoas que viven do erario público sen darlle a este traballo a importancia que merece. Pero a realidade é que a lei foi obviada en beneficio dos infractores. Permítanme queixarme en nome dos que cumprimos as leis e pagamos impostos. Andrés Nidáguila Casal. Pontedeume.